Ważne, żeby człowiek dobrym był.

Na życie patrzę tak: Nie warto tracić energii na coś, co jest złe i co w życie nasze przynosi złość, niezadowolenie, zwątpienie, czyjeś zmartwienie. Dlatego nie chowam do nikogo urazy, nie pielęgnuję złości. Nie zazdroszczę, że jest ktoś młodszy (no może troszeczkę), zaradniejszy, piękniejszy, bogatszy, mądrzejszy (tu jednak mocno zazdroszczę), ale nie znam zawiści i wcale od kogoś innego poznać bym jej nie chciała. Białoskóry, czerwony, mahoniowy, czarny, czy żółty to nieistotne. Ważne, żeby był to dobry człowiek. Czy wierzy w Chrystusa, czy wyznaje Mahometa – zupełnie mnie to nie rusza. Ważne, żeby był to dobry człowiek. Mało ważne czy adwokat to, profesor, sprzątaczka, lekarz, portier, celebryta, ogrodnik, urzędnik. Ważne, żeby był to dobry człowiek.

Majętny, zamożny, z domem basenem czy ten z wynajętych 20m2, a może bezdomny, bo nie umiał w życiu wytrwale trzymać dobrego steru, a może w przeciwną stronę wiał mu wiatr. Ważne, żeby był to dobry człowiek.

Może być gruby i spocony, chudy, i brzydki. Ważne, żeby to człowiek dobry był.

Kobieta, mężczyzna, dziecko, nastolatek, lesbijka, gej czy transwestyta. Ważne, żeby to człowiek dobry był.

Stary, zmurszały, młody, piękny i atrakcyjny. Ważne, żeby to człowiek dobry był.

Z samochodem, pieszy, czy na rowerze... to bez znaczenia. Ważne, żeby to człowiek dobry był.

Polityk, kretyn, klaun, ten co wykłada na uniwersytecie czy ten co podłogę kafelkami ... to wszystko jedno czy artysta malarz czy malarz pokojowy. Ważne, żeby to człowiek dobry był.

Człowiek to już brzmi dumnie. Ale być dobrym człowiekiem to najważniejsze jest.

I nikt nie przekona mnie, że jest inaczej. Że inne pryncypia ważniejsze są.

Co z tego, że piękna kobieta, a gardzi ubogą sąsiadką i szydzi z wytartego czasem jej płaszczyka.

A ten młody, co naśmiewa się ze staruszka na ławce Jarzębiak popijającego i butelkę z ręki wytrąca mu. Też będzie stary, prędzej niż zdaje mu się i ktoś podłoży mu nogę, gdy do cudownej jakiejś kobiety będzie akurat przystawiał się.

Profesor z wyższej uczelni wraca do domu i leje swą niewykształconą żonę, bo gdy on się uczył, to ona piątką ich wspólnych dzieci zajmowała, a teraz za nic ją ma.

Biznesmen dojrzały w pięknym, czerwonym kabriolecie rzuca w restauracji setkami, a przychodzi do niego z dawnych lat przyjaciel i prosi o pomoc i wsparcie, bo stracił pracę, a żona choruje. A on na to, że sam jest w biedzie, jeździ właśnie na oparach benzyny, od matki rencistki pożycza pieniądze, żeby się jakoś w interesach nie rozłożyć, i że dziadek go wspomaga (co w grobie od 10 lat leży), żeby mógł się z kłopotów wykaraskać. Nie pomoże i basta, chyba, żeby ten w jeden przekręt z nim wszedł, to może z tego dostanie 1%.

Polityk, co cuda obiecuje. Społeczeństwo go wybiera, ale cuda tylko u niego w domu działają. Właśnie kupił sobie już drugi dom, z którego wysiedlił najpierw ustawami mieszkających tam od pięćdziesięciu lub więcej lat mieszkańców... zwyczajnie na bruk.

I inaczej.

Gruby spocony pan chorujący na serce ustąpi ci miejsca w tramwaju, bo widzi, że młodsza co prawda, ale kobieta i siatki ciężkie ma dwie.

Ten co kafelki wykłada na podłodze by studenckie i profesorskie nogi mogły stąpać po nich wygodnie, po pracy idzie pomóc sąsiadowi, bo mu zalali inni sąsiedzi mieszkanie i on teraz musi je odremontować.

Czarny jak smoła chyba z najgłębszej Afryki zna dobrze angielski i postanowił, że syna kobiety, u której wynajmuje pokój nauczy wszystkich zwrotów języcznych, zupełnie za darmo, bez pieniędzy.

Idzie kobieta z czterema siatami pełnych zakupów. Do tego jeszcze wielka torebka. Wiek jej trudno określić, tyle, że widać, że udźwignąć się nie może. Schludnie ubrana i uśmiechnięta. Uśmiecha się do swej myśli , że jak tak będzie często przystawać, żeby sił nabrać i dalej iść, to może zdąży do 15-ej dojść ( a jest 12:33).

Z przeciwnej strony idzie młoda dziewczyna, śliczna blondynka, do pracy śpieszy się. Widzi kobietę. Nie zastanawia się chwili i już za moment targa siatki, i z uśmiechem serdecznym mówi: ja pani pomogę, nie da rady pani sama, śpieszę się do pracy, znam panią z widzenia, niedaleko chyba pani tu mieszka, czasem noszę do domu od mamy przetwory i wiem jak to ciężko jest.

• Jak pani ma na imię moja wybawicielko? - spytała zdumiona i uszczęśliwiona kobieta.
• Iza jestem.

Nie wiem kim Iza jest... pracuje... tyle zdążyła mi powiedzieć... czy jeszcze się dalej uczy... nie wiem. Za krótka to była droga by się dowiedzieć. Serdecznie uśmiechnięta młoda blondynka z dużymi niebieskimi oczami i sercem wielkim, choć przecież nie widać go pod ubraniem, a czuć w każdym spojrzeniu, geście.

Wiesz gdzie mieszkam Izo (18k/7) zapraszam Cię na kawę. Jak lubisz to zrobię sernik.

Iza to DOBRY CZŁOWIEK.

Niewiele trzeba, by taką Izą być.

Trochę mniej egoizmu, troszkę więcej zrozumienia, otwartości w spojrzeniu dookoła, a nie tylko na czubek swojego, choćby najśliczniejszego nosa, empatii deczko i już możesz być jak IZA.