Czas na szczerość...

Czas na szczerość czyli taki rodzaj prawdy, który nam daje poczucie wolności, ale niekoniecznie wpływa dobrze na innych... Nie ma już tematów tabu... o wszystkim się mówi otwarcie i głośno.

Ale kiedy? Właśnie w tym sęk, że w dzisiejszej dobie, przez internet, gdzie można być anonimowym – przesunęła się granica odwagi i wstydu. Bez ponoszenia konsekwencji można mówić wszystko... można epatować złością, wkurzeniem, przekleństwami, swoimi prawdami... Ale to ze szczerością nie ma nic wspólnego. Szczerość dotyczy relacji międzyludzkich , a nie prawdy, które są różne i zależne od tych, którzy je przedstawiają.

Jak ja widzę szczerość?

Oglądam swoje zdjęcia sprzed lat, te na, których byłam grubsza i chudsza... młodsza i później młodsza inaczej ;-)... dostrzegam swoje wszystkie zalety i niedoskonałości, i mówię: taka byłam, tak wyglądałam... potem inne fotografie, gdzie jeszcze gorzej wypadłam, ale trudno - przyznaję: szafa Gdańska bez renowacji (nawet) jest ładniejsza ;-) Jestem wobec siebie szczera! Wobec innych jestem taka sama? Tak! Niewymuszenie wyznaję, że staram się nie być pokrętna... choć( ?) przy robieniu zdjęć (?)... ustawiam się do nich tak by jak najlepiej wyjść... spośród wielu te do ujawnienia wybieram z zastanowieniem...przecież chcę się pokazać z jak najlepszej strony :-)) Kreuję siebie, ale czy to jest złe? Każdy ma w sobie taką małą próżność (jedni większą;-), że chce się pokazać z jak najładniejszej strony. To dla własnej psychiki jest bardzo zdrowe. Z drugiej strony konfrontacja z rzeczywistością i wzięcie jej szczerze na klatę jest bardzo ważne... gdy jednego razu (podczas tego przeglądania) zobaczyłam jaka jestem ponadwymiarowa od razu przeszłam na zdrową dietę, co dla mojego zdrowia,  i psychiki okazało się ozdrowieńcze.

Kiedy ktoś prawi mi komplement, jak ostatnio Tadzio: muszę przyznać, że wyglądasz dzisiaj pięknie :-) To ja nie zaprzeczam bałamutnie i kokieteryjnie - ależ skąd, co ty mówisz, to wcale nieprawda, przestań... "Dzięki Tadziu, tak uważam, bardzo mi miło, że zauważyłeś moje starania" – odpowiedziałam i uśmiechnęłam łobuzersko ;-) I to była szczera prawda:-)

Szczerość wcale nie jest wtedy gdy nie chcąc odstawać od innych staramy się zachowywać jak inni.. .narzekać, udawać, chodzić ze spuszczoną głową i nie przyznawać, że się o sobie myśli dobrze, i z sobą dobrze się czuje. Niska samoocena by się ze schematu nie wyłamać, to nie jest szczerość - to jest niepotrzebna nikomu obłuda. Wcale nie uważam, że jestem z siebie bardzo zadowolona... byłabym nie Starą tylko Głupią Kobietą – tak uważając. Ale...(?)

Reklama którejś z firm kosmetycznych przekonuje do kupna swoich artykułów sloganem ”Jesteś tego warta” i pierwszy raz zgadzam się całkowicie ze zdaniem reklamodawcy „Jestem tego warta” Zaraz to wyjaśnię!

Dla mnie ważne jest to jak jestem odbierana przez ludzi, którzy są ważni dla mnie, a gdy dostaję bonus, że inni też mnie akceptują, to szczerze, wdzięcznie się cieszę i raduję... gdy jest inaczej, to myślę, że każdy ma prawo do pomyłk i;-)))

Takie myślenie wcale nie świadczy, że jestem nieskromną osobą – wprost przeciwnie: są we mnie (i wcale nie drzemią :-)) pokłady pokory, tolerancji i zrozumienia, i za grosz hipokryzji nie ma... lubię siebie i to jest szczere!

To co opowiadają inni, to zawsze przesiewam przez sito... informacje tych osób w oparciu o moje doświadczenie i moją hierarchię wartości – to dopiero jest to, co dociera do mnie... wtedy nie zatracam swojej tożsamości karmiąc się złudnymi zachwytami, albo nieuprawnionymi oskarżeniami. Szczerość to nie zakłamywanie swojej przeszłości, niekłamanie przed sobą... popatrzenie sobie w lustro i odwaga stwierdzenia: jestem kłamcą. To dopiero początek by poczuć ulgę i jeśli nie ma komu przekazać wstydliwej (być może(?)) prawdy, to od tego momentu można tak żyć by móc chodzić z podniesioną głową. Takie postępowanie pomaga nam w odbieraniu siebie z szacunkiem... zdarcie maski powoduje, że człowiek sam chce naprawiać wyrządzone szkody (o ile takie były).

Szczerość to wartość, zakłada dobre intencje ale często się jej boimy, nie zawsze jesteśmy na nią gotowi. I właśnie to szczerość potrafi być największą formą agresji.

Szczerość łączy się z zaufaniem. Wierzymy, że drugi człowiek deklarujący swoje szczere zamiary – nie zrani nas, nie wykorzysta swojej wiedzy o nas – przeciwko nam w sposób bolesny, albo wręcz szkodliwy dla naszej egzystencji. Od uwrażliwienia, empatii, skoordynowanych (bądź nie) emocji zależy czy szczerość może dobrze służyć. Nie każdy chce słyszeć, że  mąż ma kochankę, jest ciężko chory, źle wygląda z grzywką zasłaniającą oko, a wiek ją od... (tu długa lista) dyskryminuje.

Jedna osoba po takiej informacji zacznie zdrowieć, druga umrze za tydzień. Ta od kochanki popadnie w kompleksy i zacznie pić, druga wyrzuci męża i zmieni swoje życie, trzecia spróbuje porozmawiać ze zdradzającym mężem, następna zasadzi się na kochankę, jeszcze inna wolałaby o niczym nie wiedzieć... ta dyskryminowana popadnie w depresję... itd...  Trzeba wiedzieć czy i kiedy szczerością przywalić między oczy... Szczerość ma służyć dobru, a nie być wykorzystywana w niecnych celach... uderzających w rzeczywistość bardzo jasno pokazaną... mówienie komuś grubemu, że jest gruby i nic mu już nie pomoże, a przy starej kobiecie powyżej 50, o innej, że to była stara 40 - letnia d..a, to arogancja i głupota by nie nazwać tego mocniej. 

Każdy z nas ma inną wrażliwość, inaczej odbiera świat, bo jesteśmy każdy z nas z różnych krańców tego świata... nie ma jednakowych ludzi... Mamy prawo do siebie nie przystawać!  I to jest właśnie szczere stwierdzenie.

Najważniejsza jest szczerość ze sobą, która pozwala nam przyznać, że.... (kolejna długa lista) Taka szczerość pozwala nam chronić się przed uzależnieniami, depresjami, różnymi ograniczeniami, lękam, frustracjami... pozwala być wolnym. 

Ja jestem wolna, choć otwarcie przyznaję, że szczerość potrafi być bolesna. Jednak to dzięki niej, nie odczuwam już tak często, innej emocji – zdziwienia :-))