WOJNA XXI wieku

BUDZĘ SIĘ RANO (24.02.2022 r.)

Pandemia dalej na świecie rozkłada karty.

Ja mimo wszystko, jak zwykle z wdzięcznością witam ranek. Tłusty Czwartek. To znaczy, że będą pączki. Córka obiecała, że usmaży i przyniesie zaraz z rana :-) Włączam radio... 

Na świecie wojna, w Europie wojna, kilkadziesiąt kilometrów od naszej granicy - wojna. O godzinie 3.45  jeden psychopatyczny człowiek myślący, że będzie żyć wiecznie, dokonuje zamachu na Ukrainę. Wysyła młodych ludzi na nie ich wojnę. Sam chowa się daleko na Uralu, w schronie.  Giną ludzie i marzenia ich. Nie ma spokoju, jest rozpacz i strach.

 

Minął apetyt na pączki... gdy inni poszukują chleba :-((

 - Co ja mogę? Co my możemy? Co oprócz płaczu? - zastanawiam się. 

- Nie możemy zostać obojętni, na to co dzieje się na naszej wschodniej granicy. Tylko nasze człowieczeństwo i honor może dodać energii walczącym i wyrazić solidarność z nimi.

 - Ukraińcy walczą by się obronić, by przetrwać, nie żeby się poddać.

 - Ukraińcy mają marzenia, stąd mają wolę i siłę do walki. Wspierajmy ich.

Dla mnie świat się rozpadł... najpierw pandemia... teraz wojna. Wojna to rzecz straszna, która pokazuje przemoc i tylko prawem silniejszego kieruje.

MIŁUJĘ  ŚWIAT

A on teraz jest w rozsypce i cierpi. I to ludzie ludziom organizują to cierpienie :-(((

Wojna mnie przeraża... bohaterstwo na rozkaz, przemoc bez sensu, to gadanie o patriotach, którzy poświęcają swoje życie nie z własnej woli tylko z nakazu agresora. To przecież jest nieludzkie. Zabicie kogoś w walce o kawałek muru, a zamordowanie? Czym się różni?

WOJNA  JEST  STRASZNA i dlatego apeluję:

PREZYDENCIE  PUTINIE opanuj się, jeśli nie chcesz by świat zapamiętał Cię jako zbrodniarza, nieobliczalnego despotę. Popełniłeś błąd! Wcale nie jest Ci teraz lepiej. Masz 69 lat, wycofaj się i zrób coś dobrego... wycofaj się. Inaczej Twoi biografowie zapiszą na kartach historii jak morderca, psychol, nieudacznik, nie potrafił udźwignąć roli męża stanu tak wspaniałego kraju jak Rosja i stoczył się na dno moralnej zgniłej hańby, a imię jego to Władimir Putin.

Nie wstyd jest błądzić, hańbą zabijać jest ludzi. Ludzi, którzy jedynie chcą być wolni i żyć w swoim suwerennym kraju. 

Władimirze Putinie, też masz dzieci. Pomyśl o nich. Nie bądź tchórzem i egoistą!

NIE ZGADZAM SIĘ NA WOJNĘ!

Władimirze Putinie

pozwól: innym wieść spokojne życie, kłócić się o nieistotne powody, radować z błahych spraw, decydować we własnych sprawach, pozwól w ich rękach zostawić ich przyszłość, pozwól im płakać i śmiać się z ich inwencji... bez Ciebie, bez Twojej, niepotrzebnej im ręki. Ty nie jesteś żadną wartością. Odejdź! Nie da się wymazać niektórych spraw, ale masz jeszcze czas.

Bo inaczej ja Stara Kobieta, będę musiała się modlić, żeby piorun na Ciebie spadł i spalił tak, by śladu na ziemi nie było! By nawet proch po Tobie ulotnił się tak, jakby Cię nigdy nie było. Nie jestem już smutna, jestem wściekła!!!

A Ty UKRAINO walcz, bo bez Ciebie nie będzie wolnej, suwerennej Europy. Europy, w której mieszkam ja, moje dzieci, moi bliscy, przyjaciele.

DZIĘKUJĘ!

Czytaj więcej »

INSPIRACJE do życia. Z cyklu Alfabety Starej Kobiety.

CO TO JEST INSPIRACJA?

To natchnienie, zapał, nić przewodnia, sugestia, wywieranie wpływu. żeby chcieć, mieć motywację. Inspiracją może być drugi człowiek, wschód i zachód słońca, zapach, kolor, obraz i odczuwane emocje.

Do życia zachęca nas wiele rzeczy.  Które dla mnie są ważne? Tym chcę się z Wami podzielić.

ZAMYKAM OCZY I CZUJĘ

Czuję, .że oddycham, że klatka piersiowa mi się unosi, w zależności od mojej woli... szybszego lub powolniejszego oddychania.  To mnie nic nie kosztuje i nie boli (choć wiem, że przy stanie zapalnym  oskrzeli, to idzie zwariować z bólu). Ale chwilowo mnie to nie dotyczy :-) Na szczęście moje :-) Cudowne uczucie takie oddychanie. Czuję jaki cudowny dar otrzymałam od swoich rodziców - życie. To zachwycanie się nim, nie mija żadnego dnia (piszę o tym już szósty rok do znudzenia ;-))) Doceniam każdy dzień i każdego dnia budząc się rano jestem wdzięczna za to, że mogę jeszcze korzystać z bycia na wierzchu tej Ziemi.

 Nie trzy metry poniżej gleby ;-))) I tak leżę sobie i zastanawiam się co mnie tak bardzo cieszy, co mi daje energię by chcieć jeszcze się "męczyć". Choć peselowa młodość minęła :-), to duch we mnie ciągle młody i do wariacji skory.

A - AKCEPTACJA... polubienie tego co przynosi dzień, bo to jest najlepsza ochrona zdrowia psychicznego. Najlepsza reakcja na problem. Choć trud niebywały. Zwłaszcza jak się ma taki charakter  jak ja, co cicho nie potrafię być i języka trzymać za zębami ;-) Babcia moja prawiła, że "tylko spokój nas wyzwoli" i, że " niech będzie co jest". Nawet jak to piszę, to mnie jeszcze trochę nosi, bo... wiecie, rozumiecie... ;-) jak zachować spokój? gdy smutek z różnych powodów rozrywa serce i duszę. W konsekwencji jednak to branie na  klatę tego co dzień przynosi, ułatwia życie.

B - BANAŁY, które pielęgnuję, tylko na swój sposób przerabiam, bądź szukam w nich sensu dla siebie. Taki przykład:

"Żyj po swojemu, bo nikt życia za ciebie nie przeżyje" To takie oczywiste. No właśnie.

Dlatego nikt nie powinien nam mówić jak mamy żyć. Bardzo pilnuję tego. Taki banał, ale jaki sensowny. Wszystko co powyżej i poniżej tu napisane, to banały. Jednak bez nich skąd by się iskra do życia brała. Zawsze można wymyślić coś nowego, ale z czasem i tak stanie się to ?... banałem?

C - CUDA. Nie można liczyć na cuda? Jak to jest? Można! Radzę każdemu spojrzeć w lusterko :-) I co? Może trochę sfatygowany, lekko przeterminowany, ale CUD :-))))

 

D  - DZIELNOŚĆ. Warto być dzielnym. Wykrzesywać z siebie wszystkie siły by przetrwać, wytrwać. Trenuję tę dzielność od dziecka. Od dentysty poczynając, poprzez złapanie myszy, której moja mama się bała i wejścia do ciemnego pokoju, w którym zmarła babcia. "Dam radę" powtarzam sobie w trudnych sytuacjach.  

 

E  -  ENERGIA  DOBRA - jest wtedy kiedy się nie rozdrabniamy, nie marnujemy czasu na plotki i o niczym rozmowy. Czuję w sobie misję, że mogę zdziałać jeszcze wiele dobrego i z radością dziką staram się innych motywować do działania, nie zasypiania. W końcu jeszcze się wyśpimy wszyscy, kiedyś ;-) Pretensje i narzekania też należy wyrzucić, bo szkoda czasu na nie, o ile one nie są twórcze. Według mnie, nie są!

F  -  FILM z nomen omen z 1957 roku (rok moich narodzin)"Siódma pieczęć'' Ingmara Bergmana, w której rycerz staje do szachowego pojedynku ze Śmiercią, gdzie stawką jest życie. Film ten oddaje atmosferę średniowiecznej Europy przepełnionej śmiercią, stojącej w obliczu zarazy. O sensie życia, wartości miłości i wierze. Wszystko jest powtarzalne. Mamy XXI wiek, pandemię i pytania, dylematy te same. 

 

G - GWARANT DOBREGO SAMOPOCZUCIA, to uścisk serdeczny dłoni, przytulenie i czułość. Przytulana osoba, czy to w wieku starczym czy dzieciątko malutkie... każdy w przytuleniu czuje się bezpiecznie i ma poczucie ważności. Czujemy się rozluźnieni i szczęśliwi. Dla samych takich chwil, warto jest żyć. Uwielbiam przytulać się.

H -  HAMULEC. Wypracowałam w sobie hamulec: Festina Lente. Śpieszę się powoli. Lista spraw do załatwienia jest zwykle długa. A ja wytłumaczyłam sobie, że gdy przystanę, to nic się nie zmieni. Muszę zatrzymać rozpędzoną machinę życia, przyhamować, żeby czegoś nie pominąć. W rozpędzeniu tracimy kontrolę nad życiem i nie mamy kiedy się nim zachwycić i chłonąć, to co najważniejsze. STOP! by pomyśleć i nie zapomnieć o czymś naprawdę istotnym: telefonie do przyjaciółki chorej czy w zmartwieniach tonącej.                                                                                                                                                                

I  - "I" to ważna litera. Z czasem zostaje tylko ona. Bo: byłam piękna "i" młoda "i" majętna. Teraz zostało "I".  "I" teraz co innego, wymiennego zaprogramować mogę "i" powinnam, sobie sama. "I" jestem piękna w pewnym sensie "i" młoda inaczej "i" bogata też...  w co innego :-))) Nie ma to, jak sobie wytłumaczyć wszystko umiejętnie :-))))

J - JESTEŚMY TWÓRCAMI. Każdy w swoim fachu, zakresie, woli, możliwości. Każdy z nas coś tworzy. Stąd ta różnorodność, zapach i smak i obraz w życiu. Dla tego wszystkiego warto ciągle się rozwijać i coś nowego wymyślać, wytwarzać. Być kreatywnym w najprostszych działaniach, w zwykłym układaniu książek czy kwiatów w wazonie. Choćby tylko w myśl serdeczną dla kogoś. Każde nasze życie... moje, Twoje, Jej i Innych jeszcze, to są swoiste dzieła sztuki. Tak pojmując swoją rolę, mamy więcej atencji dla siebie i innych osób. Ostatnio wymyśliłam, że każdy paznokieć pomaluję w innym kolorze: różowy, fioletowy, środkowy żółty i potem czerwony i zielony. Tak na każdej dłoni, by wiosnę przywołać:-))

K  - KSIĄŻKA. Pisałam, napisałam i wymaga tylko korekty, żeby ją wydać i dać do przeczytania tym, którzy potrafią wyciągać wnioski, albo chcą się przekonać jakie życie może być zaskakujące... że najtrudniejsze sytuacje nie zamykają chęci do życia. Jeśli to mi się nie uda, bo np. przykładowo, potknę się o kalendarz, a ten nie będzie dalej przewracał kartek... to dokończy tą historię ''Od gońca do szalonego końca" - moja córka- :) Cel więc jest :-))!

L - LISTA. Nie lista zakupowa, ale lista pięciu najsmutniejszych rzeczy, które wydarzyły się w moim życiu... pozwala mi przetrwać inne. Skoro z tamtymi sobie poradziłam. Czasem muszę ją uzupełnić. Po czasie czytam... znowu dałam radę:-)  W ten sposób moja nadzieja nigdy nie znika z serca mego. Jeszcze mogę się dzielić nią. 

Ł -  ŁASKA PAŃSKA NA PSTRYM KONIU JEŹDZI  - czyli przychylność innych zależy od innych kaprysów. Dlatego nie czekam na łaskawość innych, tylko sama w swoje ręce wszystko biorę. Jeśli chce mnie ktoś obdarować, przyjmuję z wdzięcznością.  O ile ta osoba obdarowuje mnie z własnej, nie przymuszonej woli. Żadnej łaski. Łaska mnie obraża. A poza tym wyznaję zasadę, że kto chętnie daje, dwa razy daje:-))) I nie chodzi tu li tylko o materialistyczne sprawy. Lepiej czegoś nie otrzymać niż z łaską być obdarzonym. To poniżające wielce. A godność człowieka jest najważniejsza.                                                                                                                                                                                               

M - MIEJSCE MOJE ULUBIONE. To każde gdzie jestem z moimi bliskimi, gdzie śmiać się i być sobą mogę.

N - NAUKA. Każdego dnia się uczę. Zaraz przypomina mi się polityk, który wszem i wobec to ogłosił. Ale nie ma we mnie ani odrobiny ironii, sarkazmu. Tak naprawdę jest. Ja jak nigdy, teraz, chłonna jestem tej wiedzy... ciekawość wszystkiego jest we mnie ciągle... ona dodaje mi energii. 

O - ODPORNOŚĆ. Mam w sobie DNA mojej matki chrzestnej, ciotki Marty. Gdyby jeszcze żyła, miała by dzisiaj 109 lat. Tyle razy upadała i podnosiła się, i na nowo walczyła. Nie pozwoliła się złamać. "Koniec tego dobrego" - uśmiechnęła się i odeszła mając 93 lata. Że też trzeba zamykać na stałe drzwi. Eh...

P - PRZEPRASZAM. Umiem przeprosić, wybaczyć. Dalej będę tak czynić. Przeproszenie jest wstępem do wolności w głowie i sercu, w którym ja nie mam specjalnej celi dla uwięzienia kogoś nie miłego (że tak delikatnego użyję tego określenia ;-))  Dzięki temu czuję się lekko ;-) Jeśli ludzie tego nie potrafią, to im współczuję. Ale też nie katuję się znajomością z kimś, kogo z jakiś przyczyn nie chcę mieć koło siebie.

R - ROZPIESZCZANIE. Jestem rozpieszczana. Przez los, ludzi, przez siebie. Bo nawet jak idzie coś nie tak, to i tak minus i minus daje plus :-)) Jestem pieszczochem, który pozwala sobie na rozpieszczanie  bez żadnej żenady. Jak ktoś chce mnie rozpieszczać, to nie opieram się wcale :-) Co mam ukrywać... taka jestem :-)) Z drugiej strony sama też rozpieszczać innych, umiem i lubię. 

S - SŁUCHANIE, to sztuka. Świadomie słuchanie jest najważniejszym elementem w relacjach z ludźmi. I od umiejętności słuchania, nie zbywania słuchacza, nie oceniania - zależą nasze relacje z ludźmi. To bardzo ważne dobrze słuchać i wyciągać prawidłowe wnioski. Rozmowy zbliżają lub oddalają. Wybór należy do nas. A droga jest prosta: zanim zaczniemy mówić, musimy wysłuchać. A kiedy mówimy, musimy upewnić się czy jesteśmy słuchani. Słuchanie innych, może być naszą inspiracją do tworzenia też swojego życia. To takie ekscytujące.                                                                        

T - TANIEC.  Tańczenie nawet tylko przed lustrem. To nie tylko świetna gimnastyka, ale dotlenienie organizmu i wywołanie uśmiechu na ustach. Tutaj taka anegdota: zatańczyłam dla wnuczki "kaczuszki", a moja córka zaczęła mnie nagrywać. Wiesz mamuś - zagaiłam - wyślę to do twojego ortopedy z NFZ, żeby widział jak ich naciągasz ;-)))))))))))) ze śmiechem powiedziała. A ja padłam :-)

U - UŚMIECH. Bez niego czuję się nieubrana. To moja broń. Dlatego też dentysta w moim życiu, od lat jest najczęściej odwiedzanym przeze mnie specjalistą ;-) Poza tym... lubię go ;-)))

W - WDZIĘCZNOŚĆ. Mam długą listę rzeczy, za które jestem wdzięczna :-) Z życzliwości dla Was, nie będę jej przytaczać w całości ;-))) Najważniejsza wdzięczność to ta, że jestem na tym świecie. Druga, że miałam i mam koło siebie wspaniałych ludzi... mam się do kogo przytulić...  Itd. Na przykład - dzisiaj, jestem wdzięczna za to, że miałam okazję spotkać się z fajnymi ludźmi i usłyszeć kilka super dowcipów... do powtórzenia w ścisłym gronie, bez kontroli w słuchawce telefonu ;-)

Z - ZABAWA. Życie jest za krótkie by tak bardzo je poważnie traktować, więc nie należy unikać zabawy. Wiek tu nie odgrywa żadnej absolutnie roli. Dobre towarzystwo, dobre wino, smaczne jedzonko i hulaj dusza:-))))

Moja ostatnia inspiracja z dnia 28.01 br. dotyczy wywiadu Z Miką Brzezinską, córką Zbigniewa Brzezinskiego, która wypowiedziała się o kobietach, że: powinny w siebie wierzyć, nie śpieszyć się, bo sukces może osiągnąć nawet kobieta po 50-tce, 60-tce, 90-tce. Super mnie jeszcze dodatkowo dowartościowała! 

- A po setce? Takie uzupełnienie ;-) - że zapytam przewrotnie ;-)))

Tak czy inaczej, wszystko przede mną, mam potencjał jeszcze w sobie :-)))))))))))))))))))))

Czytaj więcej »

O IDZE CO BLUSZCZEM BYŁA i Igorze co tym bluszczem opleciony był

IGA  

Kobieta nieduża, tuż po pięćdziesiątce, czyli młoda jeszcze. Dwie córki wykształcone i mąż kochany, jedyny, a ona w niego zapatrzona. Mając ukończone studia wyższe popracowała trochę w szkole, ale mąż ją przekonał, że lepiej będzie jak ona zajmie się domem i wychowywaniem córek. Iga na to przystała, okna co drugi dzień szorowała, zmieniała obrusy i kwiaty świeże w wazony wstawiała, a on Igor zajmował się biznesem. Niczego im nie brakowało. Z pieniędzmi nie musieli się liczyć. Iga codziennie wszystkie czynności domowe z nawiązką wykonywała, wszędzie pachniało czystością. Tylko od jakiegoś czasu w ich sypialni wiało chłodem, choć kaloryfer na piątkę nastawiony.

Córki już dorosłe ze swoim życiem tak czy inaczej poukładane, ona czeka z obiadem, który zjada sama. Potem kolacja... Igor zjawia się późno i nie jest głodny. Kładzie się do snu od razu. Na inne zdarza się, że kolacje nie przychodzi wcale. W Idze zaczyna kiełkować podejrzenie, że jest jakaś inna kobieta, która mu smaży wieczorem kotleta.

Dalej jest miła i usłużna, pyta co się dzieje, smsy wysyła, kiedy wrócisz najmilszy (?) Czasem nawet krzyczy, są awantury, nie ma rozmowy, nie ma porozumienia... są epitety i rozżalenia. Zaborczość Igi, u Igora powoduje niepewność, brak komfortu, niepokój. Iga nie wie jak dotrzeć do Igora. Igor nie wie jak jej wytłumaczyć spokojnie, że bycie w związku nie uprawnia partnera do nabycia praw własności drugiej osoby. Miłość to partnerstwo, a nie niewolnictwo. Z drugiej zaś strony Iga przez to siedzenie w domu, ciągłe oczekiwanie czuje, że jest samotna. Za mało czuje Igora, chce go bardziej przy sobie, bliżej mieć. Chce by on na to przystał. On jednak czuje, że jest tak mocno opleciony jej wyrzutami, jej pretensjami, że dusi się i chce uwolnić. Ale Iga bez tego zaciskania się na jego emocjach, na wszystkim co jego dotyczy... ona bez funkcjonowania bez niego, nie potrafi żyć.

CO SIĘ WŁAŚCIWIE DZIEJE?

1. Iga tak się boi, że straci Igora, że nie daje mu w ich relacji ani drobiny miejsca na budowę swojego fragmentu życia. Igorowi nie pozwala na jego związki z innymi ludźmi, rozwój osobisty. Ale sobie też zamyka tę drogę, bo skupia się tylko i wyłącznie na Igorze. Nie robi niczego dla siebie, co by w kontekście nie wiązało się z Igorem. I jemu też zabrania wyjścia poza obręb ich dwojga. A przecież prawdziwa dojrzała miłość nie ogranicza żadnej ze stron... ich miejsce, w którym codziennie są, to bezpieczna przystań, w której powinni liczyć jeden na drugiego bez przywiązywania na siłę. I to jest uczciwy układ. Gdy jesteśmy razem, ufamy sobie i nie ograniczamy naszych chęci i możliwości czerpania ze świata radości. Tylko, że Iga tak nie myśli i jeszcze bardziej oplata się jak bluszcz wokół Igora. A on? Dusi się i chce uwolnić jak najprędzej.

2. Iga bazowała wyłącznie na Igorze i wokół niego układała swoje życie. Wszystko co czyniła robiła wyłącznie z myślą o nim. Oplatała go swoją troską i miłością, nie zostawiając mu nawet szparki na oddech bez jej kontroli.

3. Nawet będąc sama nie myślała, żeby zająć się swoją pasją, bo jej pasją był wyłącznie Igor. To dla niego się myła, ubierała, malowała usta szminką. Gdy go koło niej nie było, to na poduszce w łóżku się skupiała i łzami twarz obmywała. Nie mogła pojąć, że nie jest samotna tylko przez to przywarcie do Igora staje się niesamodzielna po prostu. 

4. Brakowało jej pewności siebie. Nie pracowała. Każdą złotówkę od Igora dostawała. Swoje życie wypełniała tylko Igorem i jego sprawami. Swoich nie miała, pomijając pranie i koszul prasowanie. Nie myślała o swoich potrzebach, bo uważała, że wychodzą one zanadto ponad ich związek. Tego nie chciała. I dlatego coraz częściej wieczorem zostawała sama i płakała.

5. O swoim ego nie pamiętała, jego podbudowywała. Ubierała się tak jak Igor tego pragnął. Wszystko było tak jak Igor chciał. Wszystkie jego oczekiwania były spełniane. Iga nawet nie zastanawiała się nad tym czy nie są sprzeczne z jej pragnieniami. Nie zastanawiała się, bo Igora pomysły były jej. Inaczej niż z Igorem, życia nie wyobrażała sobie. Swego zdania nie miała. W ogóle płynnie zmieniała zdanie byleby nie urazić miłego. Jedyne co się dla niej liczyło to uznanie Igora i poczucie pozornej jedności płynącej z ich zgody. 

6. Nadskakiwanie Igorowi, rozpieszczanie jego, pokazywanie swojej uległości i oddania na każdym kroku, to była jej codzienność, którą w pełni akceptowała. 

6. Siedziała cicho, gdy Igor kolejny raz wychodził, nie pytając jej ani nie informując o niczym. Nie zadawała pytań, nie komentowała poczynań. Kochała go i zgadzała się na wszystko.

I PRZYSZEDŁ TEN MOMENT

Że gdy Igor kolejny raz wychodził, nic nie mówiąc, ani o niczym nie informując. To Iga nie zadawała już pytań, tylko pokornie czekała, nie komentując jego  poczynań. Kochała Igora i zgadzała się na wszystko, byleby przy niej trwał.

I DRUGI MOMENT PRZYSZEDŁ

Igor wyprowadził się. Nie chciał już być kochany tak bardzo, oplatany miłością zaborczą. 

Iga stała kolejną noc w oknie i bezradnie czekała, płakała, SMS-Y  pełne miłości, ale też żalu i złości do niego... wysyłała. Nie miała pomysłu na siebie, bez Igora czuła się nikim. On był jej sposobem na życie. 

CO TERAZ U IGI?

1. Nie potrafi samodzielnie podjąć żadnej decyzji, bo dla kogo (?), skoro Igora nie ma.

2. Odczuwa lęk, bo boi się samotności i tego, że sama sobie nie poradzi.

3. Nie potrafi stawiać wymagań ludziom, od których jest zależna.

4. Zastanawia się, kto teraz przejmie odpowiedzialność nad nią. O sobie nie myśli w tym kontekście.

5. Przestała dbać o siebie, schudła 10 kilo, wpadła w depresję...

NAJWAŻNIEJSZE... dostała pozew rozwodowy... czyta go codziennie... codziennie też zastanawia, co uczyniła nie tak... przecież kochała i dbała...

Kto popełnił w ich związku błąd? Kto nie podołał tej miłości, tej relacji w niej? Nic nie jest w życiu czarno-białe... są też szarości. Teraz rozpatrywać tego nie będziemy, bo trzeba pomóc Idze. Pomóc Idze wrócić do swojej tożsamości, o której zapomniała będąc z Igorem.

IGO! TERAZ TWÓJ MOMENT

Skoro Igor nie chce już z Tobą być, to Ty musisz się odwrócić. Musisz to zrobić i iść w swoją stronę, chociaż ciągle kochasz Igora i to trudne jest. Nie możesz z nim być, choć kochasz, kochasz i nie umiesz przestać. Masz teraz ten moment, tu i teraz by podjąć decyzję o swoim dalszym życiu. 

Nie da się nikogo na siłę do siebie przywiązać i zmusić do miłości... do obowiązku - tak... do miłości - nie. Miej odwagę zadecydować o sobie i otworzyć się na nowy etap w życiu.

Powodzenia Igo. Trzymam kciuki!

Czytaj więcej »

NOWA STARA BABCIA (zbliża się 21 stycznia :-))

TAKA UWAGA NA WSTĘPIE (spojler ;-)) 

Można, wręcz zalecam czytać ten tekst wybiórczo, by nie zanudzić się za dużo. W każdym słowie i zdaniu jest i tak to samo przesłanie: rola Babci, to trudna rola. 

BABCIA TO:

Pisałam o tym wiele w latach ubiegłych ("Babcia Marianna i ja" / "Babcia - kto to?" / "Stoję na przystanku")

TERAZ MAM DO DODANIA 

Nowe doświadczenia i związane z tym refleksje.

Babcią, czyli kobietą, której dzieci spłodziły swoje dzieci... jestem 17 lat. Tyle, że z moimi wcześniejszymi wnukami nie miałam tak bezpośredniego kontaktu, jak z moją najmłodszą wnuczką Dorotką. A to dlatego, że sama miałam jeszcze małe dziecko. Byłam matką samotnie wychowującą najmłodszą latorośl, bo tato córeczki umarł, gdy ta miała niespełna 2 i pół roczku. Do tego praca i wszystkie inne obowiązki wynikające z samotnego rodzicielstwa. A żeby jeszcze sobie "ułatwić"  życie, to? To zakochałam się i tak to oto dwoje dzieci od razu miałam. Jedno z nich bardziej by się nadawało do poprawczaka. Ale to czas trochę upłynąć musiał, a ja swoje przeżyć, aby dojść do tego iż lepiej być samą, niż z kimś, kto nie zasługuje na miłość i oddanie. Eh...  Ale to zupełnie odrębna historia, o której już pisałam. Historia, która jednako tłumaczy, że czas jest jeden i ja musiałam przeznaczyć go dla siebie. Co za tym idzie, dla najmłodszej córeczki. Reszta rodzeństwa była już dorosła. A nawet swoje w niedalekim czasie, też dzieci miała.

NAJMŁODSZA WNUCZKA (można pominąć jak kogoś nie ciekawi jej krótka (jak jej życie) opowieść o niej).

To ta, od najmłodszej córki. Urodziła się w trudnym okresie, gdy moja córka na roku licencjackim była, egzaminy, obrona itd. itp. A to wszystko po ciężkim porodzie. Przy jej córeczce, bardzo wymagającej, od życia zainteresowania, 24 godziny na 24 godziny, czas tylko na jedzenie, przewijanie, przytulanie, rzadkie spanie. Do tego bolący brzuszek, sapka, czkawka i te, i inne rzeczy ;-) Na świecie pandemia... kłopot z dostaniem się do lekarza... z pracą też trudności... ciężko by uśmiech radosny na twarzy gościł. Maluczkiej to zupełnie nie interesowało (i dalej ma to w pupie :-)), tylko ona, ona, ona w każdym wydaniu... bawiu, bawiu, baw... mleczka daj i bądź, bądź... jak to każdy chce maleńki brzdąc.

W takiej to ogólnej sytuacji na świat przyszła Dorotka, moja imienniczka. Byłam przy niej od pierwszych jej godzin, dni, teraz już miesięcy dziewięć. Spędzam z nią mnóstwo czasu. Czasem dlatego, że chcę, a czasem dlatego, że nie ma innego wyjścia... są rzeczy ważne i ważniejsze. Dorcia jest ekstrawertyczką i ma swoje wymagania. Dokładnie wie czego chce. Fizjoterapeutka określiła jej rozwój na 14 miesięcy, a przecież ma dopiero dziewięć. Nie da się jej spławić byle czym. Ale ja też taka jestem, więc połączenie dwóch silnych osobowości w przypadku, gdy mała chce ściągać książki z półki, a ja nie zezwalam na to... sprawia, że robi się gorąco. Ale ustaliłyśmy już sobie obie ;-) co wolno, a czego nie wolno i Dorcia liczy się z moim zdaniem, choć uśmieszkiem przewrotnym daje znać, że to jeszcze nie koniec jej niecnych prób postawienia na swoim :-)) Jestem dumna z faktu, że nauczyłam ją bić brawo rączkami, gdy zrobi coś dobrego i śpiewu Indianki nawołującego do zabawy przedniej. Taki śpiew, to przybijanie rączki do wykrzykujących ust... łałłaa,łła,a,a, łała. Śmiechu przy tym wiele. I papa, i grożenie paluszkiem gdy źle się dzieje, to też zasługi moje ;-)) 

CZAS JEST JEDEN

Przebywanie z Dorką, to niewymarzony czas, bo wymaga wiele uwagi, gdyż powiedzenie iż "żywa jest jak srebro" to tak jakby nic nie powiedzieć. Jest ciekawa świata i wszędzie wejdzie, buzią wszystko zbada, do tego gada i gada, bez przerwy w swoim języku opowiada. Nie wymarzony czas dla kogoś takiego jak ja, który inne zainteresowania ma (swoje prywatne życie). Obcowanie z zasmarkaną, choć wesołą, śliczną, bez przerwy gadającą - to miły czas, ale czas, na nie dłużej niż godzina, dwie... potem robi się irytująco :)  Nie ukrywam tego. We wnuczce wszystko ciekawość budzi, nawet okruch na stole, papier na rolce w toalecie, obgryzanie sznurówki od buta, którą chętnie się dzieli ;-), a tu też płynie mój czas - na ważniejsze, bardziej rozwijające działania - ten czas ucieka.

NIE TYLKO JA MAM PRZEGWIZDANE :-))))

Dorotka wychowuje się się z sześć miesięcy zaledwie starszym od niej Goldenem. I co tu ukrywać, zachowuje się też jak on. W buzi przenosi różne przedmioty, a rączki używa w innych, w tym samym czasie, celach. Rozgryza też wszelkie kartoniki, wyjada pieskowi jedzenie z miski, chowa się w jego materiałowej budzie, przedtem czterdziestokilowe zwierzę z niej wyrzuca. Ati jest bardzo wyrozumiały jak mu wyrywa marchewkę z pyska i sama ją zajada. Biedak, czasem szuka miejsca by się przed małą ukryć :-))) Ale bardzo się kochają. W końcu od małego się znają :-))  Łobuzerski śmiech Dorotki, ufnie wyciągnięte rączki i przytulenie - wynagradza każdemu wszystko.

GDYBY NIE TEN ŁEB ;-)

Gdyby nie ten mój uporczywy ból głowy, który od lat tłumi we mnie mnie dobre uczucia na rzecz irytacji smutnej - łatwiej by mi było. Mogłabym z siebie dać 100%, a nie mniej. Tego bardzo żałuję. W ten sposób żal się we mnie ściska, że jestem taka nie do końca oddana sprawie pokazywania świata wnuczce. 

GDY PATRZĘ NA DOROTKĘ...

W jej zachowaniu, w jej odbieraniu świata, widzę siebie... dlatego dobrze rozumiem jej potrzeby i bardzo bym chciała sprawić, by jak najlepiej zaspokoić jej ciekawość. Dzieci takie są i na takich wyrastają ludzi w jaki sposób pokazujemy im świat i tłumaczymy jego zawiłości. Nie indoktrynujemy, jedynie pokazujemy drogi i dróżki, a one same wybierają swoją. Czasem zamoczą nóżkę, czasem podtopią się lekko, czasem na coś gorzkiego i gorącego trafią i zawrócą na inną dróżkę... ale wybór musi być ich. Po własnym przeanalizowaniu, po błędów doświadczeniu - tak każdy wchodzi w ten świat. Nie narzucam niczego Dorotce, lecz kontroluję jej poczynania; nie zabraniam, lecz patrzę wymownie, gdy dotknie gorącego kubka, choć ostrzegałam, że to skończy się źle. I ona już pamięta, delikatnie paluszkiem kubeczka dotyka by sprawdzić czy sytuacja, ta zła się nie powtórzy. Gadanie, zakazywanie nie dałoby nic. 

NIE JESTEM BABCIĄ, która:

- rozpieszcza głupio

- gdy mała ugryzła mnie z wielką radością, swym pierwszym zębem, odwdzięczyłam jej się tym samym. Już nie próbuje mnie podgryzać wcale :-))

STARAM SIĘ BYĆ TAKĄ BABCIĄ jak była dla mnie moja babcia Marynia (choć daleko mi do niej ;-))

- Nie podważam decyzji rodziców w żadnej kwestii, czy to jedzenia, czy zabawy - mogę się nie zgadzać, ale to ich dziecko. Więc wspieram ich i tyle.

- Nie narzucam swoich rozwiązań. Mówię tylko o nich, ale luźno bez oczekiwań jakichkolwiek.

- Czasem odczuwam przyjemność z opiekowania się Dorotką, a czasem mnie irytuje, ale staram okazywać spokój by czuła się przy mnie bezpiecznie i bym nie zawiodła jej zaufania.

- Nie zbywam jej byle czym, tylko staram się wyjaśnić, objaśnić daną niezręczną lub wyraźnie złą sytuację. Co w tym momencie kiedy mała jest jeszcze taka mała i choć nad wyraz kumata, jest niezwykle trudne. Ale daję radę ;-)

- Nie zgadzam się na spychanie przez rodziców ciężaru wychowania ich maleństwa, na moje barki... jestem wolnym człowiekiem i mam swoje życie.

- Już teraz dbam o swój autorytet i nie pozwalam sobie "wchodzić na głowę", a jeśli, to na moich warunkach. 

- Mogę się wygłupiać, ale określam granice, swoje granice... dystans, który powinien być między babcią a wnuczką mimo ogromnej miłości i specyficznej poufałości. Babcia może być partnerem, ale nie kumplem bez ograniczeń.

- Nie narzekam przy Dorotce, że głowa mi pęka jak cholera i nikt nie wie dlaczego... i tak dogłębnie tego nie zrozumie. Po co napawać  lękiem i miły czas ze mną zamienić na potok narzekań, których ton może przestraszyć malutkie dziecko. Małe dziecko ma już swoją wrażliwość i należy zachować umiar w dawkowaniu jej smutnych stron życia.

- Jestem wyrozumiała i cierpliwa. Z tego powodu, że sama zawsze tak chciałam przez innych być traktowana i to we mnie wciąż głęboko siedzi. Ciągle jeszcze, pragnę wyrozumiałości i cierpliwości.

- Gdy mała płacze, a powód jest słaby... zmęczenie, niechęć, nic bardzo ważnego, to staram się ją rozweselić, aby nauczyła się podchodzić do swoich obaw z poczuciem humoru. Już teraz znajdować jasne strony i widzieć szklankę do połowy pełną.

- Nie karanie dodaje werwy do życia, nie stawiane szlabany, budowane mury, lecz chwalenie i mobilizowanie do działania. Wiem to z własnego doświadczenia, gdzie dobra ocena mnie mobilizowała, a słabsza powodowała, że unikałam wykonywania danego zadania. Już u najmłodszych dzieci to działa. Uśmiech je wzmacnia, krzyk odstrasza i dekoncentruje.

ALE PRZEDE WSZYSTKIM

Babcia powinna być sobą i nie zapominać kim jest. Dbać o siebie i tym samym być atrakcyjną dla siebie i dla wnuczki. 

BABCIA - NOWA  ROLA, która jest bardzo istotna. To może być wspaniała przygoda, pod warunkiem, że na ustalonych zdrowych zasadach. 

DOBRA BABCIA to ta, która umie słuchać, rozmawiać, doradzać i uśmiechu uczyć. W żadnym przypadku, Babcia nie ma prawa w relacjach z wnukami swoją rolę podwyższać, nad rolę rodziców w kwestii życia najpierw maluszka, a potem coraz większego, starszego obywatela Świata Tego.

ŁATWO BYĆ ZŁĄ BABCIĄ (tu wysilać się nie trzeba)

Bardzo łatwo. Znam takich dziadków (niestety), którzy krytykują rodziców, są nadgorliwi, we wszystko się wtrącają, za pępek świata mają, wszystko wiedzą najlepiej i rozpieszczają bezgranicznie, bo ich stać i kto im zabroni. W tym sposób maluszek zaczyna się czuć zagubionym, bo już nie wie, co jest dobre, a co złe dla niego i świat jeszcze bardziej skomplikowany mu się jawi.

Ustalonych w rodzinie dziecka, to jest zasad ustalonych przez tatę i mamę, nie wolno!!!!! żadnej babci ani dziadkowi - łamać.

A już stosowanie wybiegu w stylu" "tylko nie mów mamie" i wtykanie czekoladki dziecku, to jest PRZESTĘPSTWO... łamanie zasad, uczenie kłamstwa, nieuszanowanie rodziców. 

Nie ma "tajemnic" między babcią i wnukami... "tajemnic" przed rodzicami. Wprowadzanie takiego postępowania, wykrzywia na samym początku, postawę małego człowieka, który ma iść prosto z podniesioną głową przez życie i szczerym uśmiechem na ustach.

CZY JESTEM DOBRĄ BABCIĄ?

Nie wiem. Nie mnie to osądzać. Chcę być kochana przez Dorotkę i zapamiętana prawdziwie. Przynajmniej tak jak ja zapamiętałam moją Babcię Marynię, z której po dziś dzień czerpię życiowe wzorce. Pamiętam jej uśmiech, ale też zafrasowaną minę. Jest w moim życiu każdego dnia obecna, choć od jej śmierci minęły 33 lata.

BABCIU KOCHANA, MARYNIU (krótki list)

Wciąż Cię pamiętam. Twoją w kwiatki brązowe i listki zielone bawełnianą sukienkę. I te butki na obcasach ciągle WILBRĄ  przemalowywane, ze względu na różne okazje. W iluż to kolorach to te butki były (?) Jedne, a wydawało się, że tyle ich miałaś. Twój pomyślunek by zawsze pięknie i inaczej wyglądać, był imponujący. Nie zawsze Cię dobrze traktowałam. Czasem głupio dogadywałam, że dajesz się wykorzystywać. Tak uważałam. Po prostu zazdrosna byłam, o swoje kuzynki, których też babcią byłaś. Co wcale mnie nie tłumaczy. Żałuję bardzo. A Ty Babciu nigdy złego słowa mi nie powiedziałaś... bardzo mnie kochałaś i rozumiałaś. Miłość swą na mojego męża też przelałaś, a on szanował Cię bardzo. Cierpliwa byłaś i do tego czuła. A jak Tomek się urodził, to ze szczęścia wariowałaś, bo prababcią zostałaś :-)) I tak do narodzin Kasi i Jędrka dotrwałaś. Alicji już nie poznałaś. Alicja 11  lat po Twojej śmierci przyszła na świat. Ale wierz mi Kochana Babciu, że ona wszystko co ja zapamiętałam o Tobie, to ona wie. Zna Cię tak dobrze, jakby znała Cię, jakby przy Tobie wzrastała. Nie jesteś dla niej anonimową prababcią. W naszej rodzinie ciągle żyjesz. A, że Cię nie ma właśnie? Pojechałaś do cioci Marty, a może do brata Władka, którego tak lubiłaś... albo stoisz w kolejce po schab... pewnie zaraz wejdziesz i powiesz: Pochwalony Jezus Chrystus, jestem już... to co? pijemy kawkę? 

WIERZĘ, ŻE  KIEDYŚ   DOROTKA  POPROWADZI  DALEJ  TEGO  BLOGA  I  NAPISZE DO MNIE :-)))

Czytaj więcej »

JAK ZACZĄĆ NOWY ROK?

NOWY ROK, NOWY POCZĄTEK 

Dla każdego pokolenia inny... różne priorytety. Ja jak zwykle napiszę o swoich zamiarach dotyczących zmianie w kalendarzu i to też jak zwykle, bardzo, bardzo subiektywnie :-)

Zaczynam od nowej karty. Po uczciwym podsumowaniu starego, chcę zapisać na nowo czystą kartę. Z każdym rokiem mam więcej (większe) rzeczy do osiągnięcia i wcale nie jest łatwiej. Większej cierpliwości, wiem, mi potrzeba i jeszcze większego poświęcenia dla bliskich i innych w potrzebie osób. Bo człowiek jest tyle wart ile może dać innym. A ja jestem otwarta na dawanie, które sprawia mi ogromną przyjemność. Cieszy mnie radość innych. Dzielenie radości, zwiększa moją energię i siłę :-))

ALE DO RZECZY 

-  plan minimum, bo jestem w tej dobrej sytuacji, że wiele już za mną i nie muszę martwić się o jakieś egzaminy, założenie rodziny, dzieci i ich wyczyny... wszystko mogę, nic nie muszę :-))

1. Mam zamiar w tym roku, nie udawać. Że jestem silna, że czasem nie płaczę do poduszki, że wiele zniosę, że wszystko jest okey. Kiedy będę miała ochotę to powiem, że jest mi źle. Co nie znaczy, że będę narzekać. Ale każdy ma prawo do własnego przeżywania swojej rzeczywistości. I ja tego prawa bronić będę. Właściwie zawsze taka byłam i jestem, ale chcę jeszcze więcej, mocniej postawić na siebie. Bo tylko wtedy będę mogła być dla kogoś innego wsparciem, miłością.

2. Mniej bezczynności, więcej działania, co może wpłynie na moje tłuste boczki i te 12 kilogramów, co przez lęk przed pandemią, tak sobie pięknie wypielęgnowałam, że Budda by się nie powstydził. Choć w pewnym wieku lepiej jest mieć więcej niż mniej. Przynajmniej naprężone, a nie zwisające to ciało jest :-))) Eh... pocieszam się jak umiem :-)

3. Odkurzę wszystkie niespełnione marzenia, żeby nabrały nowych barw. A świeżych postanowień pilnować będę, nie dając sobie za dużo do odpuszczenia. Wezmę się za siebie i przede wszystkim zapomnę, zapomnę o wszystkim, o czym nie udało mi się zapomnieć w zeszłym roku i źle mnie to nakręcało.

4. Wiem, że mam takie, nie inne karty w swoim ręku, że innych nie dobiorę. Więc muszę grać tymi  które mam. Czyli: jestem Starą Kobietą, pogodzoną ze swoim Ja i świadomość, że czas który był to już historia jest i jeśli wspominać mam ją, to tylko po to, żeby czerpać dobre, pouczające momenty z niej. Reszta niech zostanie na śmietniku niepamięci mej. A teraz będę korzystać z tego co jeszcze przede mną jest, w pełnym zachwycie i wdzięczności bezmiernej. (Ja to lubię używać wielkich słów? Też. Ale też tak myślę, rzeczywiście :-))

Nieraz mi smutno, że ta droga moja jest coraz krótsza, a zakręty na niej wcale nie są łagodne, a czasami to nawet wznosić trzeba się do góry. A tu już siły nie te i ta boląca ciągle głowa. Eh... Ale co tam. Zawsze mogłoby być gorzej. Wszystko ode mnie zależy, jak rozegram tymi kartami co mam, swoją partię życiową w 2022 roku.

5. Babcia mi prawiła, że jeśli ktoś mi rzuca kamienie pod nogi, to nie powinnam ich odrzucać, ani tym bardziej krzywdzić innych nimi, tylko zbudować schody i po nich coraz wyżej wspinać się. Tak robiłam i choć materialnie na tym straciłam, to ja, ja jestem szczęśliwa, i niczego mi nie trzeba... zdrowia tylko.

6. Na ścianie w kuchni mej (od lat) wisi drewniana tabliczka, a na niej napisy tej treści:

- dostrzegaj drobnostki (dzisiaj zauważyłam, że po zaparzeniu herbaty w pięknym przejrzystym kubku (prezencie), na wierzchu tworzy się serce. Tyle razy z niego piłam, a dopiero dzisiaj ujrzałam to kształtne serce. Ale gapa ze mnie ;-) To była miła, wzruszająca chwila :-))) doskonale mnie nastroiła :-)))

- zarażaj śmiechem (wczoraj do łez ze śmiechu doprowadziłam moją przyjaciółkę jak jej opowiedziałam historyjkę związaną z nawilżaniem ust moich. Jak to po paru dniach się zorientowałam, że to klej roślinny był do sklejania papieru ;))) A ja tak chwaliłam walory tego sztyftu ;-))

- myśl pozytywnie (nie mogę inaczej, bo źle bym się czuła ze sobą, a w końcu Stara Kobieta i Ja - to jedno, od rana do wieczora, bez urlopu żadnego :-))

- przytulaj codziennie (jak już nie mam do kogo, to do poduszki się przytulam welurowej lub gładzę kolano dłonią, jest wyjątkowo miękkie i delikatne w dotyku... chyba od tego szczotkowania i balsamowania ;-))

- kochaj mocno - codziennie wyznaję miłość głośno, nie tylko czynami, ale też słowem pisanym czy tkliwie wyszeptanym. W zamian dostaję to samo. A niby taka bezinteresowna jestem ;-))))

- żyj radośnie - czasem się wkurzam, co oczywiste, ale staram się wszystko, co się da, obrócić w żart. Śmiać się jak najwięcej i widzieć zawsze szklankę pełną do połowy :-))

I tak czytam tę tablicę, na pamięć ją znam. Ale przypominam sobie, żeby nie wyjść z wprawy dobrego chłonięcia życia. Żal każdej chwili inaczej niż radośnie przeżytej.

WKURZA MNIE JEDNO I NIEZMIENNIE

System zdrowia w tym kraju jest taki, że czasem mi głupio, że tak trzymam się tego życia i zajmuję miejsce innym. Wtedy tak mi się robi jak Pan Doktor mówi, "że nie jest tak źle, czego pani wymaga w tym wieku, inni mają gorzej,  pani bierze te tablety i zobaczymy co później zdarzy się".  Co ma się zdarzyć? Ma nadzieję, że już nie pojawię?  - W końcu takiego obumierającego kwiatu jest pół światu, pracy mu nie zabraknie. No nie! Myślę sobie, ale głosem spolegliwym stwierdzam: sprawna jak najbardziej chciałabym być i jeszcze chcę zrobić wiele  - uśmiecham się mile, spragniona pocieszenia i dającej nadzieję diagnozy. - A co, nie nażyła się pani dosyć? Lepiej nie będzie. Czego pani oczekuje? Cudu? To nie ten budynek. Coś jeszcze, bo następna pacjentka czeka. Odburknął doktorek zniecierpliwiony.

- Jeśli chce jej pan powiedzieć, to co mnie, to może niech nie wchodzi i nie zabiera czasu panu... ja jej wszystko powtórzę. Z tego co widziałam, to jeszcze bardziej stara ode mnie kobieta jest. To raczej mszę na cmentarzu za siebie powinna iść zamawiać niż przeszkadzać panu w pracy i dobry humor psuć. - odpowiedziałam sarkastycznie i do niewidzenia - dopowiedziałam. (czasem niektórzy lekarze zachowują się jak bogowie ;-))) Eh...

No cóż, takie realia życia są. Jednostka tu nic nie zdziała.

MIMO WSZYSTKO TRZYMAM SIĘ DOBREJ TEORII, by mieć plany, założenia, marzenia, pić miód, a jeśli łyżka dziegciu się trafi, to tylko nada wyrazistości smaku ;-) Nie można się przejmować i skracać sobie zmartwieniami życia :-)

W rzeczywistości:

Dobrze jest tak marzyć jakby przed sobą miało się jeszcze dziesięciolecia, ale żyć warto tak jakby każdy dzień miał być tym ostatnim ;-)) I wtedy każdego dnia będziemy zadowoleni :-)

Czytaj więcej »

Do sprzątania i do zabawy z łobuziakami

Za mną czas świątecznych porządkowych, w trakcie porządki noworoczne... A do tych najlepiej nadaje się wygodny, niezobowiązujący, nieobciskający i najlepiej jeszcze (patrząc na pogodę za oknem) milutki i ciepły strój. Czy Wam też od razu na myśl, tak jak mi, przychodzą dresy? ;) Część dresów z Femme Luxe przez częstotliwość ich prania i noszenia nadaje się już jedynie do użytku w postaci... lepszych lub gorszych polerek do podłogi, stąd też w tych porządkach uczestniczyć muszą również nowe dresowe zestawy. Pokażę Wam trzy dresy / women's loungewear sets, które otrzymałam od Femme Luxe... niektóre w mojej szafie już były, ale niestety nie przetrwały wielokrotnego prania :) 

Lilac Cropped Long Sleeve Sweatshirt High Waisted Skinny Joggers Fleece Loungewear Set - Reagan / Liliowy zestaw dresowy - klasycznie nogawki spodni zwężane ku dołowi, z mankietami. Bluza jest krótka, ma lekko oversizowe rękawy, zwężane ku dołowi. W pasie bluza jest ściągana, dzięki czemu można ją wygodnie dopasowywać do gabarytów brzucha ;) Mimo, że jest krótka - dzięki spodniom z wysokim stanem - jedno z drugim ładnie się łączy i niczego nie odsłania. 

Camel Boxy Cropped Hoodie Cuffed Joggers Loungewear Set - Cailleigh / Beżowy zestaw dresowy - tu również mamy krótką, wygodną bluzę z kapturem, dzięki czemu możemy skryć twarz ;) Spodnie mają pionowe linie, które dodatkowo optycznie wyszczuplają sylwetkę. Wygodne, mięciutkie, ciepłe - fajny zestaw nie tylko do porządkowania. 

Stone Zip Up High Neck Utility Pocket Skinny Joggers Fitted Loungewear Set - Kimi / Beżowy zestaw dresowy  - zupełnie nowy krój, krótka bluza na zamek i kieszenią, spodnie z dużą kieszenią ze zwężanymi nogawkami. Świetny, beżowy kolor. Te duże kieszenie są ekstra :) Coś innego i nieoczywistego. Z drugiej jednak strony... akurat ta bluza jest dosyć obcisła :)

W swoim wyborach / zamówieniach skupiam się zazwyczaj na dresach, ale wspomnieć muszę, że na stronie internetowej Femme Luxe nie brakuje także krótkich / little black dress jak i midi sukienek / midi dresses w różnych kolorach. Spodnie jakie znaleźć można w tym sklepie to oczywiście nie tylko wygodne, luźne czy bardziej obcisłe spodnie dresowe, ale także różnego rodzaju jeansy / ripped jeans for women - niebieskie, gładkie, z przetarciami, z dziurami, rozkloszowane, czarne, z wysokim stanem, obcisłe - co kto lubi :) 

Zobaczymy czy te dresy dotrwają do następnych porządnych, gruntownych porządków ;) Ale powiem Wam, że np. przy zajmowaniu się wnuczką - sprawdzają się idealnie ;) Ta zawsze mnie czymś wypaćka, obsiusia, wytrze paluszki, obsmarka, obślini, wyleje coś na mnie... no i te gonitwy za nią ;) Takiego dresiku z jednej strony nie szkoda mi do zabawy z nią, a z drugiej ich wielość sprawia, że nietrudno mi przebierać się kilka razy dziennie w czysty, świeżo wyprany :) 

Czytaj więcej »

Résumé 2021 - SUBIEKTYWNE (jak najbardziej) STAREJ KOBIETY (oczywiście)

KALENDARIUM 2021

STYCZEŃ - kończy się ROK Krzysztofa Baczyńskiego, ogłoszony przez Sejm w grudniu roku 2020  i Rok Nadziei ogłoszony takim Rokiem przez Starą Kobietę. A ja już po upływie ośmiu dni roku, teraz powoli schodzącego, jestem wku.....a, na niekompetencję, na brak troski ludzi, którzy z urzędu i w zakresie obowiązków powinni mieć wpisane słowo "empatia". Niezawodna jak zwykle Renia, zgadza się ze mną, że dobrze iż dałam upust swojego niezadowolenia w napisanym poście. 

W Polsce i na świecie pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

LUTY - Nie użalam się, ale muszę się wygadać, bo zdrowie, a raczej jego brak daje mi w kość. Do walki serdecznie wspiera mnie i zagrzewa Małgosia X. 

W Polsce i na świecie pandemia,  szczepienia, i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

MARZEC - Witam radośnie wiosnę i wszystkich nas ona cieszy. 

W Polsce i na świecie, pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

KWIECIEŃ - w związku z oczekiwaniem na wnusię, swoją imienniczkę, piszę i rozważam ten temat. w alfabetycznym ciągu. Dorotka, moja czytelniczka chwali mnie za ten tekst. Choć w kwestii oczekiwań różnych, zdania są podzielone.

Dorotka przychodzi na świat. 

W Polsce i na świecie, pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

MAJ - Piszę i publikuję list do mojej mamy. Moja - Enklawa (taki nick) jest wzruszona i serdeczności mi przesyła. Ja pełna refleksji, bo najmłodsza córcia moja została też mamą. 

W Polsce i na świecie pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

CZERWIEC - Tyle bym chciała, ale przede wszystkim zrobić przerwę techniczną w swoich poczynaniach, muszę. Bo życie rzeczywiste zajmuje mnie niepodzielnie. W tym oddawanie swojego zainteresowania najmłodszej w rodzinie, Dorotce. Wiele gratulacji od Was dostałaję. W tym również od Wendipo. 

W Polsce i na świecie pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

LIPIEC -  W lipcu czuję się spełniona i w alfabet to ujmuję. Dorotka zauważa, że mamy mnóstwo wspólnych cech, Urszula zastanawia się czy nie za wcześnie na takie podsumowania. 

W Polsce i na świecie pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

SIERPIEŃ - Pięć ważnych dla mnie zdań przedstawiam, które wywarły wpływ na moje życie. Do zdjęć się ubieram na różowo i wyglądam jak beza zabarwiona na malinowo ;-)) Jotka w komentarzu stwierdza, że ważną rzeczą jest aby zachęcić dzieci do czytania.

W Polsce i na świecie pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

WRZESIEŃ - Przygody moje, kulinarne wzbudzają zainteresowanie i trochę śmiechu. Basiaw pisze o swoich przygodach. Ogólnie wszystkie lubimy dobrze zjeść - taka konstatacja jest.

W Polsce i na świecie, pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

PAŹDZIERNIK - To już jesień, więc tekst o starości, ale optymistycznie bardzo - przydarza mi się. Atelier Marysi podoba się moje przekonanie, że nie warto być zgorzkniałą staruszką.

Uświadamiam sobie, że nad każdym przysłowiowy miecz Damoklesa wisi. Tą refleksją dzielę się  szybciutko. Karolina 90 też podziela mój pogląd, że nie należy mieć kompleksów i zazdrościć nikomu, co rzekomo ma lepiej. Bo zwyczajnie tak nie jest. Każdy ma swój krzyż, jak powiadała moja Babcia, a to mądra kobieta była. 

W Polsce i na świecie, pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

LISTOPAD - Alfabet o modzie piszę i Kicikiciatę trochę rozbawiam. 

W Polsce i na świecie pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

GRUDZIEŃ - To historia miłości i ogłoszenie następnego roku, "Rokiem dbałości o siebie". Anonimowa Ewa pisze w komentarzu, że w jej otoczeniu brakuje kogoś, kto by ją wspierał. Ewo - napisz, zadzwoń... ja jestem też dla Ciebie. Sejm nasz, Rok 2022 ogłosił Rokiem Romantyzmu... Mickiewicz górą. 

W Polsce i na świecie, pandemia i śmierć. Wszystko inne znaczenie ma mniejsze.

Résumé 

Nie rozumiem po co te kłótnie i waśnie na górze, te spory na dole. Ta walka o władzę, profity... te złudne dobra... człowiek naprawdę tyle tylko i aż tyle znaczy, ile może dać drugiemu człowiekowi. Reszta się nie liczy. Tylko solidarnie możemy pokonać pandemię i ocalić więcej ludzi przed tą zarazą, która zmieniła i Polskę, i świat.

Polityka to brudna gra, choć dla obserwatora może być intrygująca nawet.

Przeleciał ten rok jak huragan.

Wdzięczna jestem, że dane mi było doświadczyć życia w 2021 roku, w dobrym i gorszym dobrostanie, i z Wami ciągle jeszcze. 

W Polsce i na świecie ciągle pandemia, szczepienia i śmierć. Wszystko inne nabiera mniejszego znaczenia.

Czytaj więcej »