2021 ROK - ROK NADZIEI

SYLWESTER 

Sylwester to facet. Wieczór jest z nim miły, a ranek paskudny. Z elegancji została zmierzwiona fryzura, a wszystkie zapewnienia zmian, absolutnie zapomniane. Nigdy nie lubiłam Sylwestra i z tym się nigdy nie kryłam. Poza tym nie jestem desperatką, żeby się cieszyć, że bliżej do mety.  Bo nie ma co się cieszyć z tego powodu, że starszym się będzie, że zabójcza śmierć się zbliża i zatrzyma dla nas czas. Nie cierpię Sylwestra i już. Nie cierpię porażek. A Sylwester, to porażka... znowu triumfy święci czas. Nigdy nie lubiłam tego pełnego hipokryzji Święta, będącego symbolem przemijania i przybliżania się do końca. A wszyscy cieszą się ogłupieni jakby przekazu nie rozumieli.  Zmiana w kalendarzu zmieni cyfry tylko, a my i tak ze swoimi problemami zostaniemy. Nie ma co świętować. Ufff... co roku to samo piszę i już nudne dla mnie samej to jest ;-)

Choć w tym roku jest inaczej... stary rok podły był i należy mu się pożegnanie bez przykrości żadnej. Tym razem chętnie się z nim pożegnam i powitam z radością nowy. Choć ten nowy też nie zapowiada się cudownie ;-) Ale nadzieję warto mieć i swych pozytywnych wytycznych, na przyszłość trzymać się. I ta NADZIEJA  w dniu 31 grudnia 2020, kiedy grzebiemy stary rok i cieszymy z narodzin nowego 2021... u mnie będzie początkiem NOWEGO, na które oczekuję ze wzruszeniem. 

NIECH TO BĘDZIE ROK NADZIEI I NIECH ONA SIĘ SPEŁNI

Dzięki temu, że mocno uchwycimy się tej myśli, że  chcemy iż ma być lepiej musimy mieć nadzieję. Przekonajmy swoich bliskich, że nie mają się załamywać, że czynić muszą jak najwięcej... nie odkładać mimo pandemii, życia na później. Bo zawsze warto wierzyć, że wydarzy się coś pięknego, mimo otaczającej rzeczywistości szaroburej i ponurej. Nie ma większej siły od nadziei i optymizmu. A wszystko co nas dotyka, te wszystkie burze, porażki, upadki, właśnie dzięki nadziei na zmianę... możemy je spokojnie przeżyć i iść dalej. Bo nadzieja uwalnia od strachu, a optymizm ją wpiera i pomaga podejmować próby różnego rodzaju, by lepiej było. Dopóki żyjemy i mamy nadzieję, to mamy szansę, by być szczęśliwymi.

Miejmy tę nadzieję w sobie. Bądźmy jak dzieci, które z jednej strony boją się smoków czytając o nich w bajkach... ale mają nadzieję, że na końcu tej bajki, zginą te potwory i znowu będzie wszystko dobrze.

ŻYJEMY TERAZ

Innego życia mieć nie będziemy, więc nie spieprzmy tego swoją niewiarą i złym nastawieniem. Kiedy człowiek zostaje sam, wtedy dopiero zaczyna rozumieć ile naprawdę może znieść i wtedy powinien podjąć najważniejszą dla siebie decyzję: będę miał nadzieję i wszystko zrobię by się spełniła w całym zakresie, nie poddam się. Bo nadzieja, to jedyne co może utrzymać mnie w dobrej formie. Nawet jeżeli na chwilę strach nas zniewoli, szybko musimy go strzepnąć z siebie, bo tylko ryzyko podjęcia działań może przybliżyć nam nadzieję, na realizację naszych zamierzeń. Strach zatrzyma nas w miejscu i usidli w depresji. Po roku trudnym, gdzie przyszłość nie jawi się kolorowo... trzeba jednak mieć nadzieję, bo ona może tylko dać siłę, która teraz będzie nam tak bardzo potrzebna. Jeśli wielu ludzi uwierzy w nią, wtedy możemy wspólnie stworzyć odpowiedni kierunek takich działań, że pokonamy wirusa, że wrócimy do życia sprzed momentu, kiedy to wirus stał się najważniejszy. Przewrócił nasze życie do góry nogami.

WKRACZAJĄC W NOWY ROK 

Miejmy nadzieję, że krok po kroczku, dzień po dniu... zmienimy wszystko tak, że wrócimy do naszych poprzednich dni, gdzie nie było tyle strachu, złości, gdzie smutek nie był tak rozlany wszędzie, a relacje ludzkie wrócą do normalności. Dzięki naszej uporczywej nadziei i pozytywnej pracy nad nią, tęsknota odejdzie od nas. Tak samo jak czarne myśli. Przyjdą znowu szczęśliwe chwile, z ludźmi pełnymi nadziei. Ci ludzie zapalą światła, które inni zgasili i będą trzymać kciuki za dziś, jutro, pojutrze, za wszystko co zdarzyć się może. Załóżmy sobie takie postanowienie: zamiast poddawać się rozpaczy, będziemy motywować się nadzieją do pracy nad sobą, nad swoimi bliskimi, by wszyscy zjednoczeni w tej nadziei, doprowadzili do tego, że koniec roku 2021, będziemy mogli ogłosić:  Zwycięskim Rokiem. Bo mieliśmy tyle siły by nie poddawać się byle czemu. Ogłoszenie przeze mnie Roku 2021, Rokiem Nadziei, jest bardzo głęboko przemyślane. Niczego bardziej nam nie potrzeba. Tylko nadziei i silnej determinacji.

MOJA PRZEPOWIEDNIA

Uwolnimy się od większości naszych problemów, zniknie zła passa, wszystko za co się weźmiemy będzie się udawało. Może nawet uda nam się naprawić pewne błędy z przeszłości i zamknąć pozytywnie rozpoczęte sprawy. Przez to będziemy czuli się lekko i radośnie. I choć to rok ciężki będzie i wymagający wyrzeczeń wielu, to dzięki determinacji oparciu się wszystkim trudom, dzięki temu pozytywnemu nastawieniu i tej nadziei założonej na końcu 2020 roku... wszystko na dobre się obróci :-))

Warunkiem wszakże, dobrego obrotu spraw wszelakich, musi być mocna wiara niepodważona przez nikogo... i Ty, i ja mocne do niej przyczepieni :-)))

ŻYCZENIA

Niech Nadzieja Was nie opuszcza. W najgorszym momencie odnajdujcie choć okruch dobrego, a wszystko skończy się dobrze. Całuję Was serdecznie :-)))

Czytaj więcej »

Świąteczna piątka

IDĄ ŚWIĘTA

Jak co roku, o tej porze, niezmiennie, odkąd pamiętam, to znowu zbliżają się Święta. Czas wyjątkowy, czas dla rodziny, dla bliskich, dla przyjaciół... czas dla wszystkich bez względu na wszystko. W tym roku przeklętym, o którym, gdy następował, już wcześniej mówiłam... oj, nie będzie dobry. Ogłosiłam go samowolnie "Rokiem dobroci dla siebie będzie, że w tym roku akurat, "dobroć" szczególnie będzie nam potrzebna. I była. Nie jestem jakaś tam nawiedzona, ale 2002 rok, który też dwie dwójki w sobie posiadał, tyle że w innym ustawieniu - był okropny dla mnie, dlatego tego też się tak obawiałam 2020 - nieco do tamtego w cyfrach, podobnego. Niestety, miałam rację. Nienawidzę mieć racji. Ale mam nadzieję, że jak po burzy jest słońce, jak rano po nocy słonko wstaje, tak po tej pandemii, która tyle zła wyrządza każdego dnia - wróci do nas spokój. Zapomnijmy o chorobach, lękach naszych z nimi związanymi i poprzez te Święta, zbliżmy się do siebie :-))) 

TRADYCJE

Święta Bożego Narodzenia, to wiele tradycji i związanych też z nimi przesądów. Z mojego domu, z dzieciństwa, przejęłam mnóstwo tradycji. Dzisiaj opowiem o pięciu. Wszystkie łączy to, że te Święta, przygotowania do nich, łączą wszystkich członków rodziny. Nie spadają, tylko na mamę czy tatę, czy dziadków. Nawet dzieci biorą w nich aktywny udział.

I. Porządki, przygotowania i choinka

Porządki świąteczne, dekorowanie świątecznymi drobiazgami, tzw. durnostojkami ;-) całego domu, to cała operacja. Długo przed Świętami siedziałam przy stole z tatą i robiłam kolorowe łańcuchy. Takie z papieru kolorowego, w formie pierścieni zahaczanych jeden w drugi. Następny rodzaj, to małe harmonijki czynione z barwnej bibuły. W nich przetykana żyłka cieniutka, a potem, kawałek słomki takiej prawdziwej z maty ściennej wyrwanej ;-) i tak w kółko. Jeszcze z gwiazdeczek łańcuch. A te gwiazdeczki wycinane z tektury i oblepiane sreberkiem z czekolady. To wszystko na choinkę... jeszcze włosy anielskie, bombki przechowywane troskliwie przez rok cały. Cukierki, pierniczki wypiekane przez mamę i kwiaty - gwiazdy betlejemskie, produkowane przez babcię. Pod tą choinką, gdy po kolacji wigilijnej tatuś stawał przy oknie i krzyczał... "Ooo... kolejna gwiazdka lśni na niebie...", wtedy pod tą choinką jakiś czarodziej zostawiał prezenty. I zaczynał się gorący wieczór uciech, zwłaszcza dla mnie :-) Potem jeszcze szło się za dom, gdzie w poprzedni dzień był już ulepiony bałwan* i dodawało mu się oczy z węgielków, nos z marchewki, buźkę z gałązki i i miotłę ze świerku. Na głowę czarny cylinder z kartonu i szalik zielony z włóczki, wydziergany przez mamę. Taka to była frajda.

Bałwan* - figura zrobiona ze śniegu, a śnieg, to opad atmosferyczny w postaci kryształków lodu ;-)) To wyjaśnienie, dla tych z nizin, którzy śniegu jeszcze nie widzieli, bo w górach nie byli ;-)))

II. Stół wigilijny

Na stole wigilijnym pod obrysem śnieżnobiałym, w jednym jego miejscu leżało pod nim sianko, symbolizujące ubóstwo w jakim urodził się Jezus. To sianko miało też sprowadzić dobrobyt na uczestników kolacji. Na stole, na lśniącej zastawie ze złoconą lamówką, obowiązkowych 12 potraw, opłatek. A przy stole, jedno puste miejsce  - dla gotowości przyjęcia dodatkowego, niespodziewanego gościa. Babcia wierzyła, że to miejsce dla kogoś niedawno zmarłego, którego dusza też chce brać czynny udział w świątecznym spotkaniu.

III. Śpiewanie kolęd, łamanie się opłatkiem,  chowanie do portfela łuski z karpia.

Nim wszyscy zasiedli do stołu, tato jako głowa domu brał opłatek do ręki i dzielił się nim po kolei ze wszystkimi, według hierarchii rodzinnej. A potem, każdy z każdym, wzajemnie. Wszyscy składali sobie najlepsze życzenia. Te życzenia obowiązkowo pod zawieszoną przy lampie jemiołą, która miała zapewnić pomyślność i odpędzać zło. Tato rozdawał też łuski, by każdy mógł schować sobie do portmonetki, aby przyciągały pieniądze. I wreszcie kolędy... każdy musiał choć fragment zaśpiewać swojej ulubionej. Ja się zazwyczaj migałam, ale nadaremno :-)

IV. Obowiązkowe 12 potraw

1. Karp smażony w panierce niewielkiej, błyszczący masełkiem. Nie jadłam, bo przedtem widziałam go pływającego cały tydzień w wannie i byłam z nim zżyta. ;) 
2. Sałatka śledziowa - ziemniaczki, jabłuszko, ogórek kiszony, cebulka drobno skrojona i to wszystko w śmietance (dzisiaj w greckim jogurcie). Tato nie jadł śledzi, bo miał do nich uraz. Będąc w obozie jenieckim , przez 4 lata jadł tylko śledzie ;-(
3. Kluski z makiem i miodem tzw. makiełki - tylko babcia się nimi zajadała, uwielbiała słodycze. W nocy nawet cukier z cukierniczki wyjadała ;) 
4. Karp w galarecie. Mama nie mogła jeść smażonego, bo chorowała na trzustkę, więc dla niej najlepsza była ryba gotowana. 
5. Barszcz czerwony, na burakach wcześniej ukiszonych w wielkim glinianym garnku. Pokrojone buraczki, liście laurowe, ziele angielskie, skórki chleba i jabłko - i barszcz gotowy :-) Oczywiście jeszcze zioła, czosnek i grzybki suszone. Pycha bez grama octu. Mnie lekko, mama śmietanką zabielała.
6. Uszka do barszczu, z farszem z leśnych grzybów, uzbieranych jesienią. I barszcz, i uszka, to moja ulubiona potrawa świąteczna.
7. Kapusta kiszona, przyniesiona z piwnicy, bo wcześniej mama z babcią ją ukisiły, do tego grzyby. Tato lubił też kapustę z grochem. A groch, to szczęście w dom. 
8. Kompot z suszonych owoców. Specyficzny w smaku i zapachu... doprawiany cynamonem, imbirem, goździkami, skórką z cytryny, gałką muszkatołową. Nikt specjalnie za nim nie przepadał, ale tradycji musiało stać się zadość.
9. Pierogi z kapustą i grzybami. Podawane jako przysmażane na masełku. Lepiłam je jako dziecko... i być może teraz tak nie lubię robić tego ;) Za dużo tych ulepionych pierogów było ;) 
10. Łazanki - kwadraciki makaronu, robionego ręcznie plus kapusta kiszona, gotowana i suszone borowiki. Kolejny przysmak w gębie. Do dzisiaj za nimi przepadam i robię nawet w ciągu roku. Nie czekając na święta.
11. Makowiec, to była specjalność babci. Piekła, ale nie jadła, bo nie lubiła, jak jej mak wchodził w zęby (choć przy makiełkach jej to nie przeszkadzało ;)) ;-)
12. Sernik. Tutaj specjalizowała się mama. Na spodzie półkruche cienkie ciasto, a na nim puszyste, serowe "niebo" o smaku migdałów. Z rodzynkami w środku. 

V. PREZENTY

Dla każdego co innego jest szczęściem, radością, najlepszym prezentem. Gdy byłam małą dziewczynką cieszyłam się i oczekiwałam prezentów. Bardzo byłam podekscytowana myślą, co tym razem przyniesie mi Święty Mikołaj, do którego listy pisałam. Pamiętam, że on nigdy mnie nie zawiódł w moich marzeniach. To byli moi rodzice. Teraz? Nie ma ich tu na ziemi. Teraz nie mam oczekiwań, choć są koło mnie inni Święci Mikołajowie, którzy bez pisania listów spełniają  moje życzenia. Cały rok, codziennie są dla mnie Święta,. Dzięki nim. A te według kalendarza Święta Bożego Narodzenia, to wyjątkowa możliwość wyjątkowego spędzenia wspólnego. Bo nic tak nie daje radości jak bliskie obcowanie z ludźmi, życzliwymi ludźmi. To dobrze wykorzystany czas. Przy tegorocznej kolacji powspominam w anegdotach, moją mamę, tatę. babcię, ciocię Martę... na wesoło... żeby byli z nami. Magia Świąt Bożego Narodzenia mi w tym pomoże.

ŻYCZENIA

W tym czasie przygotowań, potem wreszcie utęsknionych Świąt, gdy wszyscy przepełnieni jesteśmy miłością... zwłaszcza w tym roku, pamiętajmy, że " jest wiele rzeczy, na świecie, które możemy możemy zrobić nie licząc na zysk... do nich też należy życzliwość i dawanie sobie wzajemnie radości" Tak mniej więcej mówiła moja babcia, choć bardziej prosto. Uważam, że w życiu, to najważniejsze jest. Wszyscy możemy być Świętymi Mikołajami. I to nie od święta. Choć tęsknię za Świętami, takimi oprószonymi śniegiem, za twarzami z tamtych, minionych Świąt, to świadoma jestem zmian, wymian i pogodzona, że czas nie stoi w miejscu i cieszę się tym, co mam. Wdzięczna jestem! Najsmutniejsze jest to, że obudzę się w pierwszy dzień Świąt i stwierdzę zdziwiona: oo? nie jestem już dzieckiem - niestety;-). Na szczęście dziecko jest we mnie, bez względu na ten bieg wskazówek zegara. I życzę Wam, żebyście też tak mieli, żebyście szczęśliwi byli według własnego uznania:-)))

Czytaj więcej »

Adam i Ada... CZUŁOŚĆ*

ADAM i  ADA 

Ada siedzi oparta rękami o blat stołu. W dłoniach trzyma spuszczoną głowę. Jest wieczór sobotni. Nagle słyszy delikatny szmer przesuwanego krzesła. Podnosi głowę. Z niedowierzaniem, lekko przestraszona patrzy bez słowa - przed nią siedzi Adam.

- Skąd tu się wziąłeś, czy to sen? - cicho zapytała

- To nie sen, jestem tu, przyszedłem, bo smutna coś ostatnio jesteś - odpowiedział Adam

- Ale Ciebie nie ma, nie ma od przeszło 18 lat - Ada patrzyła zdezorientowana

- Zawsze byłem, jestem przy Tobie, ale teraz odczuwam, że Ci jestem bardzo potrzebny - cicho stwierdził Adam

- Pewnie już mi się coś w głowie kręci - smutno skinęła głową Ada

- Powiedz kochana czego Ci brakuje? Tak się tutaj rozglądam... wszystko masz, jak zwykle pięknie zagospodarowane, kwiaty i książki, ładna porcelana i Ty wyglądasz niezwykle pięknie, gdybym nie znał dokładnie Twojej daty urodzenia, nie dałbym Ci tych lat - Adam uśmiechnął się szczerze, nawet rozbawiony.

- Masz koło siebie wiele życzliwych ludzi, trafiają Ci się bardzo przyjemne rzeczy, a te złe, to przecież umiesz sobie z nimi radzić. To czemu taki smutek od Ciebie bije?

- ............................

- Nie milcz, powiedz... tęsknisz za przeszłością? Jakieś wyrzuty sobie czynisz? Nie umiesz pogodzić się z upływającym czasem? Odezwij się wreszcie. - Adam był lekko zniecierpliwiony, lecz cały czas wyjątkowo spokojny.

- Nie. Niczego mi nie brakuje. Wszystkiego aż nadto mam. W miarę upływu czasu nie ma się już oczekiwań wielkich. Spokoju bez bólu tylko by się chciało i nic więcej.

- Spokoju nie masz, kto Ci przysparza trosk i zmartwień? To przez te bóle taka zmęczona i smutna jesteś? 

- Nie. Sama nie wiem.

- Spróbuj odpowiedzieć - nalegał Adam

- Dzieci mają swoje rodziny i życia. Przecież wiesz. Nie obarczają mnie swoimi problemami ani ja ich swoimi. Mam co robić, mam swoje pasje, mam Agatkę... wiesz, że Agatka jest już mężatką i będzie miała córeczkę? - na moment rozjaśniło się lico Ady i rozbłysły jej oczy.

- Tak, obserwowałem ich, wyglądają na szczęśliwą parę. Ostatni raz widziałem Agusię (tak blisko), gdy miała 2 latka. Tak ten czas mija.

- Wiesz wszystko, więc o co pytasz i po co nagle się pojawiłeś? Boję się.

- Przestań. Czy kiedykolwiek Cię skrzywdziłem?

- Nie. Nie, tylko niepotrzebnie zazdrosny głupio byłeś? I przede wszystkim odszedłeś sobie... wygodnicki jeden ;)

- Może potrzebnie, może nie, jakie to teraz ma znaczenie? Jak Ci mam pomóc? Czego oczekujesz ode mnie?

- Ja od Ciebie? Nic. Nie zaprosiłam Cię tu. Sam przyszedłeś, choć pewnie śni mi się to teraz. Zaraz obudzę się.

- Przyszedłem. Jestem by Cię pocieszyć. Zbliżają się Święta, wybierz prezent jaki chciałabyś otrzymać.

- Kpisz sobie, co Ty możesz mi ofiarować? Przecież Ciebie nie ma. Leżysz na cmentarzu. O rany, ja chyba wariuję... rozmawiam z duchem? Muszę się obudzić!

- Uspokój się Aduś kochana, to nie sen, ja tu jestem z troski o Ciebie, bo dawno nie widziałem Ciebie radosnej, spokojnej... chcę Ci pomóc. Daj sobie pomóc. Uwierz mi, że sprawić mogę byś wróciła do  siebie sprzed lat, bez smutku w twarzy i łez w oczach.

- Obiecywałeś mi jak dziecku, że wszystko będzie pięknie i trwało długo, a to długo, to już zrobiło się krótko bardzo. Długie to ja mam boleści, krótkie chwile bez nich i w lutym będzie... 19 lat bez Ciebie. Bez osoby, która wierzyła we mnie, kochała mnie.

- Nie planowałem tego - zwiesił głowę Adam

- Przepraszam. Jestem ostatnio rozdrażniona. Wszystko tak się zmienia. Mimo tych zmian dawałam radę i szczęśliwa jestem, tylko...? Tylko brakuje...

- Mnie? - Adam uśmiechnął się pod nosem.

- Nie. - poważnie odpowiedziała Ada patrząc w jego dziwnie zamglone oczy. - Twoje ego ciągle takie samo - mruknęła pod nosem Ada. Zaraz szybko dodając - przyzwyczaiłam się już do tego, że Ciebie nie ma. Nawet tej nieobecności. Tak naprawdę nie ma dnia, żebym nie przypominała sobie naszych wspólnych chwil, zdarzeń, do dziś używam Twoich powiedzonek i Twój czarny humor z niezbędną ironią, też przy mnie pozostał. Właściwie w moich myślach jesteś ciągle żywy... - Ada spojrzała niedowierzająco na Adama... tzn. już sama nie wiem jak to powiedzieć. Po prostu nie myślę o Twojej nieobecności, takiej końcowej... raczej w ten sposób, jakbyś był w podróży. O rany, odwala mi, co ja tu klepię!!! 

- Gdy Cię poznałem miałaś 17 lat. - niezrażony wybuchem Ady, przypomniał Adzie ich początki.

- A Ty 32... byłeś moim nauczycielem. Magister towaroznawstwa ;-) Dobrze się na mnie poznałeś :-))

- W pewnym momencie uczeń przerósł mistrza. Byłem dumny z Ciebie.

- Tak wiem, mówiłeś mi o tym :) Wiele życzliwości od Ciebie otrzymałam i czułam, że jestem najważniejsza, mimo wszystkiemu i wszystkim. 

- Muszę już wracać, powiesz czego Ci potrzeba?

- Nigdy nie pytałeś jaki prezent mi sprawić, by ucieszył mnie, trafiałeś w sedno :))

- Teraz jest inaczej, nie zauważyłaś zmiany sytuacji :) ? Adam zaśmiał się, lecz z jego oczu, tych zamglonych... wyraźnie bił smutek.

- Potrzebuję Twojego ciepłego policzka, zimnego ucha i kpiącego uśmiechu. Potrzebuję CZUŁOŚCI. Codziennej, niezmiennej, aż nudnej w swej obecności. - spontanicznie, jednym ciągiem wypowiedziała się Ada. -  Dasz mi ją, zostawisz pod świątecznym drzewkiem? Adam? - głośno zawołała

- ................................................................

- Już się ulotniłeś? Tak, to na pewno Ty byłeś. Nic się nie zmieniłeś. Zawsze uciekałeś, gdy najpotrzebniejszy byłeś ;-))

CZUŁOŚĆ - delikatna serdeczność, troskliwe głaskanie, prawdziwe zainteresowanie. Podstawowa potrzeba człowieka wywodząca się już z relacji matki z dzieckiem. Potem przekazywana dalej.

Taka skromna odmiana miłości, wrażliwość na drugiego człowieka, któremu się nic nie przysięga, tylko dla niego jest odczuwaniem głębokim, tego co w jego sercu, głowie. Czułość to umiejętność przekazywania poczucia bezpieczeństwa. Tkliwość, rozrzewnienie, zmiażdży każdą obojętność i pocieszy samotność.

To czułość zrozumie zlekceważenie, krzywdę naprawi, niechęć odtrąci. Obojętność, brak empatii są ogromne i tylko czułość niewymuszona jest tym, co człowiekowi od początku do końca jego istnienia jest potrzebne. Młodzi ludzie, gdy się zaczynają spotykać i poznawać, ze sobą oswajać, gdy jeszcze młodzi i piękni są. I później gdy fascynacja największa mija, ale mają w sobie tyle czułości, że wzajemnie przed sobą otwierają swoje strefy komfortu i wtedy nic, absolutnie nic ich od siebie nie oderwie. Czuły dotyk, słowo, spojrzenie - to dowód przywiązania, więzi, uczucia, emocji serdecznych.

ADAMIE! Byłeś tu? Pod świątecznym drzewkiem zastanę CZUŁOŚĆ? 

Potrzebuję jej! 

CZUŁOŚĆ* autorka tego tekstu doświadcza czułości ;-)) i może obdarzać nią innych bez ograniczeń :-))

Czytaj więcej »

O dresach raz jeszcze ;)

Dresy, dresy i jeszcze raz dresy… Niedawno pokazywałam Wam dresy z Femme Luxe. Spodobały mi się tak bardzo, że zdecydowałam się zamówić w ramach współpracy kolejne trzy zestawy. W kolorze nazwijmy to camelowym, śmietankowym i czarnym. Idealne po domu, gdy pewnego dnia przestaje nas zadowalać wyciągnięta koszulka oraz sprane legginsy, świetne na spacer po lesie czy na szybkie wyskoczenie po zakupy / do sklepu. Osobiście bym w nich np. nie myła kabiny prysznicowej, czy nie przeprowadzała gruntownych porządków… trochę szkoda marnowania i ryzykowania zniszczeniem ubrań tak dobrej jakości 😉

A jakość jest naprawdę super! 65% bawełny, niezwykle mięciutkie i wygodne zestawy składające się z bluzy z kapturem oraz spodni z kieszeniami. Bluza jest odrobinę krótsza, jednak u mnie przy wzroście 170 cm założona ze spodniami nie odsłania brzuszka, który lepiej, żeby pozostał w ukryciu 😉 Posiada z boku ściągacz, więc jeśli macie tylko ochotę odsłaniać brzuch…. Możecie ją ściągnąć na maksa i tym samym chwalić się większymi lub mniejszymi mięśniami brzucha 😉 Spodnie mają sznureczek, dzięki któremu możemy delikatnie regulować, to jak układają się na ciele. Nogawki zwężają się na dole, pięknie opinając kostki. Jedynie co… to może nie do końca podobają mi się te wystające prążkowania na spodniach 😉

Najuniwersalniejszym kolorem tych dresów jest oczywiście kolor czarny, choć przyznam… że kolorystycznie – tak zupełnie poza mną, moją karnacją i nie patrząc na to jak w nim wyglądam najbardziej podoba mi się kolor camelowy. Zestaw w kolorze śmietankowym – szczerze mówiąc spodziewałam się, że będzie bliższy białemu – patrząc na zdjęcia widniejące na stronie. Tym bardziej kolor tego zestawu był dla mnie zaskoczeniem – choć niekoniecznie złym 😉 Taki śmietankowy dres zdecydowanie wynoszę bardziej niż biały, na którego ubieranie zdecydowałabym się głównie wiosną, jeśli chodzi o wyjścia poza dom 😊

Czarny zestaw -  Black Boxy Cropped Hoodie Cuffied Joggers Loungewear Set - Calleigh 

Zestaw śmietankowy - Stone Boxy Cropped Hoodie Cuffied Joggers Loungewear Set - Calleigh 

Zestaw w kolorze camelowym - Camel Boxy Cropped Hoodie Cuffied Joggers Loungewear Set - Calleigh 

To co Wam już kiedyś pisałam, to kwestia, że zamawiając ubrania z Femme Luxe warto sprawdzać tabelę rozmiarów i profilaktycznie wybierać odzież z pozoru większą. U mnie taki system zamawiania się sprawdza 😉 Tylko raz miałam taką sytuację, że jedna rzecz przyszła dużo mniejsza niż miała być. Przypuszczam, że był to jednak jakiś błąd na linii produkcyjnej – tak samo z ciekawostek… jeden z tych zestawów dresowych nie ma metki Femme Luxe na bluzie, z kolei drugi ma tylko połowę matki informującej o składzie oraz praniu.

Widziałam na stronie, że te konkretne dresy występują także w kolorze szarym… oj nosiłabym takie! 😊 Może kiedyś wpadną w moje łapki 😊

Takiej odzieży domowej / loungewear na stronie Femme Lux jest naprawdę mnóstwo! W bardzo bogatej gamie kolorystycznej – więc nie tylko fani klasyki i koloru czarnego znajdą coś dla siebie 😊 Buszując po tych zestawach / loungewear set zachwycają np. zestawy w kratę, czerwone dresy z lampasami czy nawet dresy, w niedawno jeszcze tak modnym kolorze lilakowym 😊

Wszystkie te zestawy dresowe / lounge set otrzymałam w ramach współpracy, jednak opinia, którą się z Wami dzielę jest bardzo szczera 😊 Czarny dres mam już od dawna i stał się zdecydowanie moim ulubionym strojem po domu i gdy chcę szybko wylecieć do piekarni - w odpowiednich godzinach 😉Co więcej… nic nie stało się z nim także po praniu, co było dla mnie dużą ulgą. Zaskakujące jest także dla mnie, jak szybko paczki z Femme Luxe do mnie dochodzą – mija tydzień od złożenia zamówienia, a ja już mogę się cieszyć nowymi ubraniami, które nie reprezentują sobą tzw. chińskiej jakości.

Nigdy nie myślałam, że stanę się wielką fanką dresów i tym podobnych rzeczy… ale gdy patrzę na to jakie cuda można wśród nich znaleźć – jak np. zestawy dresów z falbanką – zachwycam się 😉 Te pokazane dzisiaj przeze mnie można kupić na stronie oryginalnie za niecałe 50 funtów, obecnie są jednak w promocji za niecałe 30 funtów… ceną więc nie odstają od ubrań dostępnych w sieciówkach znanych nam z polskich galerii handlowych. Ich jakość sprawia jednak, że zdecydowanie patrzę na nie przychylniejszym okiem… niż na te widziane na sklepowych półkach. Oczywiście tu nie mamy możliwości przymierzenia rzeczy przed zakupem. Gdybym mieszkała w UK – wtedy z pewnością zaopatrywałabym się samodzielnie w odzież z Femme Luxe – tym bardziej, że widziałam, że wtedy zwroty odbywają się nawet w przypadku po prostu źle dobranego rozmiaru – bezproblemowo.

A Wy? Nosicie dresy? Czy też nawet po domu, w grę wchodzą jedynie dżinsy lub sukienka? 😉

Czytaj więcej »

Pomysł na jajka z pomidorami

Dzisiaj kulinarnie ;) W ostatnim tekście o wolnej niedzieli wspomniałam Wam, że na śniadanie przygotowałam wyjątkowe (dla siebie ;)) jedzonko z jajek, cebuli, czosnku, pomidorów i przypraw ;) Dziś chciałabym się z Wami podzielić swoją wersją jajek w pomidorach (czy też szakszuki) ;) Niezwykle aromatycznym i pysznym w moim odczuciu daniu ;) 

Składniki: 

• 1 mała cebula
• 1 ząbek czosnku
• 1 puszka krojonych pomidorów
• 3 jajka 
• 1/4 lub nawet 1/3 pęczka pietruszki (zależy jak lubicie ;)) 
• 1 porządna łyżeczka przyprawy: suszone pomidory z czosnkiem i bazylią (dostępna np. w Biedronce ;) lub szczypta czosnku granulowanego i 1/2 łyżeczki bazylii
• 1/2 łyżeczki słodkiej papryki mielonej
• szczypta ostrej papryki mielonej
• szczypta soli x2
• szczypta pieprzu x2
• odrobina oleju do podsmażenia cebuli i czosnku

Przygotowanie: 

Siekamy drobno cebulę i czosnek, przysmażamy na patelni ze słodką i ostrą papryką, pieprzem i solą. Gdy cebula z czosnkiem zostaną już podsmażone, wlewamy na patelnię pomidory. Dodajemy suszone pomidory z czosnkiem i bazylią. Całość mieszamy :-) Czekamy aż sok z pomidorów w większości odparuje. Gdy to nastąpi - robimy trzy wgłębienia w masie i w każde wbijamy po jednym jajku. Jajka doprawiamy odrobinę solą i pieprzem. Siekamy pietruszkę i posypujemy nią całość :) Przykrywamy patelnię pokrywką na ok. 6-10 minut w zależności od naszej kuchenki i tego jak bardzo ścięte jajka lubimy. Dla mnie najlepsze są takie z rozpływającym się żółtkiem i ściętym białkiem. Na to nie ma gotowego przepisu, który sprawdzi się u każdego ;-) Trzeba obserwować ;) 

Uważacie, że jajka ścięły się już dostatecznie? ;) Można więc zabrać się do jedzenia :) Polecam wcinanie prosto z patelni postawionej np. na talerzu lub jakiejś podkładce, tak żeby nie uszkodzić stołu ;) 

Podsumowując... 

To danie z pewnością nie przypadnie do gustu każdemu, ale ja... pokochałam je od pierwszego kęsa ;) Tanie, szybkie i będące świetną alternatywą dla typowych śniadań ;) czy po prostu jajek sadzonych :) Zamiast pietruszki można dodać oczywiście świeżą bazylię lub inne lubiane przez nas zielone co nieco ;) Do mojego podniebienia pietruszka przemawia jednak świetnie ;-) Ach! Aż zgłodniałam :) 

Czytaj więcej »

Wolna niedziela

4.15 rano, właśnie przeciągam się w łóżku. Wysuwam jedną nogę, potem drugą... trochę chłodno. Ciemno, cicho, słychać tylko zegara tykanie i moje sapanie. Jakoś się podniosłam. Dlaczego naga? Ach, znowu miałam napady gorąca, stąd jestem nieubrana. To nic, nikt nie widzi, to do łazienki lecę, bo wczorajsze wieczorne popijanie (wody ;-)) pędzi mnie tym szybciej. 

O, trzeba było zapalić światło, bo nie zauważyłam jak Marysia kulnęła mi się pod nogi (Marysia to olbrzymia piłka do ćwiczeń). Dałam radę, idę dalej... uff jakie kolce pod nogami... przyśpieszyłam, by jak najszybciej z tej do akupresury maty zejść, ale nieszczęśliwie wpadłam na Krysię (to mniejsza piłka do ćwiczeń by kręgosłup nie zastał się ;)) Dałam radę! Już siedzę i siku robię, nie otwieram oczu by nie spojrzeć w lustro. Po co te nerwy w sobotę o poranku ;)

Wracam więc do łóżka z powrotem zapominając, że po drodze Kryśka, dalej mata z igłami i Maryśka zagradza drogę do legowiska. Ale znowu dałam radę :-) Wkulona w Pana B. usiłuję zasnąć zaciskając mocno powieki, ale nic z tego. Tak się męczę, przewracam z boku na bok, na wznak, na plecy, z kołdrą na i pod spodem. Nic nie wychodzi. Dobrze więc... zacznę od początku ten ranek.

6.00 otwieram oczy po raz drugi dziś. Ciągle ciemno. To nic. Ułożę sobie w głowie plan na dzisiejszy dzień. Przedtem dziękuję wdzięcznie, że obudziłam się dzisiaj jak zwykle od tych tysięcy dni i boli mnie: 1..,....2,....,....,.....,.....,.....,.....,...,....,.....,.....,....,.....,.....,....,........,....,...........................................33.... to znaczy, że żyję na 1000% :-))) I dziękuję, że nie bolą mnie rzęsy :-)) Zawsze to coś :-))

6.43 Trochę długo trwała ta wdzięczna wymienianka :-) 

6.45 Zaczynam planowanie: CZEGO NIE ZROBIĘ DZIŚ? ;)

1. Nie będę korzystać z radia, telewizji, messengera, whatsappa, telefonu w ogóle, tudzież z laptopa i czytania mądrych książek. To znaczy, że wiadomości... jakiekolwiek by nie były, wystrzegać będę się ich. 

2. Nie założę okularów by nie ujrzeć kurzu na książkach, plamki na zasłonach itd. itp. Wszystko obojętnym spojrzeniem będę opatrywać.

3. Żadnego mycia podłóg, sprzątania na balkonie, układania w szafach, prasowania, guzika przyszywania, czyszczenia piekarnika, odświeżania lodówki, podlewania kwiatków. Żadnego pieczenia szarlotki dla innych przyjemności, ani mięsa smażenia, ani pierogów lepienia... nic, nic.

4. Myślenia co jeszcze mam do zrobienia, planowania od poniedziałku do nie wiadomo kiedy - nie będzie. Denerwowania, co będzie i u kogo coś się stanie, żadnego odczytywania maili ani odpisywania.

5. Nie zmienię też pościeli, nie wypiorę kocyka, nie pomaluję ściany, choć bardzo by to ją ucieszyło.

Poza tym, sobie niczego dobrego żałować nie będę :-)) Skupię się wyłącznie na na swoim ciele i umyśle.

8.20 o jak czas szybko mija :-) Trochę czasu zajęło mi to planowanie, czego absolutnie nie będę ;) 

TO DZIEŃ ZACZYNAM 

Odsłaniam story, muzyczkę włączam. 

GIMNASTYKA

Ciągnę nóżkę, wyciągam rączkę, tu grzbiet do góry, tu też rączka w górę, potem prawa, później w lewo. Jedno kolano wyprostowane, drugie pod siebie schowane i znów to pod siebie, to do góry, oddech raz, wciągnięty do kręgosłupa brzuch, teraz wydech, uff...  padam, padam.

Mata teraz - w ramach wypoczynku, a na niej ostre wypustki, na całe gołe ciało, pod kark poduszka też igłami nafaszerowana... Rozluźniam się... odprężam... hmmmmmmmmmmm. Dobrze jest. Choć cała podziurkowana.

9.10 KONIEC DRĘCZENIA 

Teraz szczotkowanie całego ciała (szczotką z prawdziwego włosia), od dużego palca do koniuszków uszu. Od dołu do góry, czyli w kierunku serca, tylko na brzuchu dookoła według wskazówek zegara, gdzie środkiem jego jest pępek. Wszystko to po, by limfa lepiej po ciele krążyła i kolagen przypomniał sobie, że we mnie jest i czynić dobro powinien. Skóra jak jedwab delikatna. Zamykam oczy, głaszczę się i jestem wniebowzięta. Ten dotyk mnie uspakaja i uszczęśliwia :-) Gorzej, że za chwilę otwieram oczy i widzę gładką skórę, lecz stare kości, które przez nią prześwitują. Te żyłki niebieskaworóżowe, te plamki brązowe od opalania nadmiernego, ta oponka w miejscu talii, te smutno piersi położone na niej jakby na bok odłożone (czekające nie wiem na co ;-)) Z powrotem zamykam oczy, znowu przesuwam rękę po miłej palcom powierzchni skóry. I znowu jest pięknie. Lekko przysypiam i marzę :-))

10.15 PRYSZNIC

Z tej miłej sytuacji,  głosy zza ściany mnie wyrywają. Biegnę więc pod prysznic. Ciepła woda spływa mi po ramionach i wszędzie indziej też. Nakładam szampon na włosy, szczotką na kiju szoruję plecy, a potem jeszcze peeling  kawowy by zedrzeć, jeszcze bardziej wygładzić skórę. Och ile jest jej centymetrów sześciennych :-)  Czuję się lekko zmęczona ;-) A tu jeszcze balsam po kąpieli trzeba wmasować i odżywkę na włosy... 

11.00 Z POWROTEM W ŁÓŻECZKU

Wypachniona, wymęczona, leżę znowu w pościeli. A tu przegryźć by trzeba coś. Muzyczka sobie płynie sama, ale jedzonko samo nie spłynie do najbardziej nawet spragnionych ust i burczącego brzucha.

11.10 ŚNIADANIE

Przygotowuję więc jedzonko. Wyjątkowe, z jajek, pomidorów, cebuli, czosnku i innych przypraw. Niebo w gębie :-)))

12.10 ZNOWU LEŻĘ ;-)

Ależ błogo :)

Na twarzy maseczka, na szyi maseczka i na powiekach inna, i pod oczami inna. Dłonie w rękawiczkach by maseczka na dłoniach lepiej się wchłaniała. Leżę, od czasu do czasu popijam wodę z aloesem, bo nawodnienie, to jest podstawa. Czasem jakieś myśli usiłują mi przeszkodzić w spokojnym nic nie robieniu, ale jestem twarda i opieram się im. Jedyne o czym myślę, to o tym jaką przyjemność sprawię sobie jeszcze. Leniwie rozciągam i zahaczam stopą o milusi kocyk. Wrażenie jest? Takie sobie, delikatnie rzekłabym, bo stopa szorstka coś jest. Uuuu... jeszcze o nie zadbać muszę.

13.00 FOTEL

Siedzę sobie już w wygodnym mym fotelu, po zmyciu maseczek, ta z twarzy liftingująca, zdjęta była dwoma ruchami. Teraz już odpowiednimi kremami w twarz, w szyję i dekolt wklepana, moczę stopy w wodzie z sodą oczyszczoną i szamponem. To jedną wyjmuję, by ją kamiennym pumeksem z magnezem i innymi dobrociami, potraktować. To drugą wymiennie. Potem paznokcie, lakier oczywiście czerwony, a przedtem balsam cudownie pachnący. Na wyschnięte stopy, z utwardzonym lakierem zakładam mięciutkie skarpetki i? I z powrotem do łóżeczka, by pomyśleć, co dalej ;)) Ale tylko o przyjemnostkach :-))

13.10 OBIAD:

Zupka z dyni, papryki, pomidorów i kluseczki z sera feta. Na wierzch posypana pietruszką zieloną i nasionami słonecznika. Pycha do picia jak zwykle woda z sokiem z aloesu, ewentualnie z imbirem i sok własnoręcznie wyciśnięty z jabłek, mandarynek i pomarańczy - do wyboru. Wszystko - samo zdrowie.

14.00 KUSZENIE

Żeby coś włączyć, coś zobaczyć, co z tą epidemią, czy veto w Brukseli. Nic z tego. Jestem twarda, książka w rękę kryminalna, a pupa na rower, czas start: jadę, nastawienie, że lekko pod górkę. Jadę w miejscu na rowerze, ale w książce akcja jest szybka, więc też czas szybko mija... i tak następna godzinka.

15.00 PODWIECZOREK

Ryż z cukrem wanilinowym, jabłkami i cynamonem. Pycha. Na kolację będzie kawałek piersi indyka z warzywami i sokiem pomidorowym do popicia. Wszystko sobie, już wczoraj przygotowałam.

16.00 MASECZKA 

Znowu kolejna maseczka na twarz. Przez cały też czas pamiętam o piciu dużej ilości wody. Na dworze już ciemno, dodatkowo pada deszcz. Nieprzyjemnie jest. Zapalam światła.

16.10 DECYZJA

Oglądam film. "Lot nad kukułczym gniazdem" z moim ukochanym Jackiem Nicholsonem. Trudny film. Taka metafora współczesnego świata, choć książka na kanwie, której powstał napisana była przez Kena Keseya w 1962 roku, a więc prawie 60 lat temu, a film w latach 70-tych ubiegłego wieku. Film o tchórzostwie i odwadze. Może niezbyt dobry na odprężenie, ale na zastanowienie  - jak najbardziej - :) W końcu dbając o ciało, nie można zapominać o mózgu. Czasem się przydaje ;-))

18.20 Miło było obejrzeć ten film, po latach. Teraz tylko lawendą spryskanie ciała, zjedzenie kolacji, wklepanie odżywczego kremu w twarz i nawilżającego dodatkowo... parę wygibasów na Marysi, celem rozluźnienia stawów.

18.40 Przygotowanie ubrań na jutro, dopasowanie torebki i butów do wiśniowego płaszcza, plus odpowiedni szalik, okulary, maseczka.

KONIEC DNIA 

Spokój cały dzień, zadbane ciało, ukojona dusza, rozum też zaspokojony. Teraz tylko umyć zęby i położyć się wygodnie do spania. Trochę wcześnie jeszcze, więc może jeszcze jakiś film... najlepiej baśnie braci Grimm :-)) By wprowadziły inny klimat... mitów, podań ludowych... działających wyciszająco. Bingo. Tak uczynię!

Tak, bez informacji zewnętrznych, w pewnym odklejeniu się od rzeczywistości, w tę niedzielę robiłam tylko to na co miałam ochotę. Przy tym zadbałam o siebie, wyciszyłam, zregenerowałam się i mam nadzieję z nową energią wkroczyć w następny tydzień :-))

JUTRO

Włączę radio, odpalę laptopa, uruchomię telefon, odczytam maile... i wszystko wróci, tylko, że ja silna będę i inaczej do wszystkiego podejdę. Człowiek potrzebuje chwili dla siebie, bez skrępowania, bez przeszkadzania.

MYŚL  PODSUMOWUJĄCA ;-)

Rób tak, żeby Tobie było dobrze, bo innym to k...a  i tak nie dogodzisz :-))))

Czytaj więcej »

Nie tylko dresy ;)

Zachęcani usilnie do siedzenia w domu, nie tyle przez pandemię, co przez niesprzyjającą aurę za oknem... coraz częściej sięgamy po ciepłe spodnie dresowe i wygodną bluzę ;) Nie czułam jednak ciśnienia w tym temacie, choć gdy dostałam maila od Femme Luxe zachęcającego do wybrania sobie co nieco do jesiennej garderoby... zgodziłam się z wielką radością ;)  I wyszło pół na pół... dwa dresy i dwie sukienki ;) Ostatecznie na mnie zobaczycie jeden dres, który postanowiłam sobie zostawić... pozostałe rzeczy pójdą dalej w świat, ale... choć ofertę Femme Luxe nadal trzeba brać z przymrużeniem oka pod kątem ich rozmiarówki ;) (rzeczy wypadają mniejsze o jeden, niekiedy nawet dwa rozmiary niż te standardowe... do których jesteśmy przyzwyczajeni ;) Warto więc sprawdzać wymiary podane w ich tabeli rozmiarów :))... to jednak z jakością ich ubrań jest coraz lepiej! Jakież było moje miłe zdziwienie, gdy okazało się, że zestaw dresowy jest niezwykle mięciutki... i ma w składzie aż 65% bawełny, a sukienki to nie 100% poliestru, a 95% wiskozy :) 

Czarny zestaw dresowy - spodnie i bluza / Black Boxy Cropped Hoodie Cuffed Joggers Loungewear Set - Cailleigh - to właśnie ten zestaw, który postanowiłam sobie zostawić :) Na stronie możecie zobaczyć, że bluza nie należy do najdłuższych... jednak mi brzuchola nie odkrywa ;) Z boku posiada sznureczki do ściągania, dzięki którym możemy ją regulować :) Bluza ma duży otwór na głowę i mega wygodną kapocę ;) Cały zestaw jest w środku mięciutki, spodnie mają na dole zwężane nogawki ;) Przy zakupach warto zdecydować się na co najmniej jeden większy rozmiar, niż nosicie normalnie ;) Jakościowo ten zestaw naprawdę ogromnie mnie zaskoczył! Obawiałam się, że będzie bardzo sztuczny... a tu naprawdę wow! Porządny, wręcz elegancki zestaw... w którym można swobodnie wylecieć do sklepu lub apteki bez obaw, że spotka się koleżankę, której nie widziało się od lat... i wygląda się jak kocmołuch ;) Będę go nosić!

Zestaw dresowy w kolorze camelowym / Camel Boxy Cropped Hoodie Cuffed Joggers Loungewear Set - Cailleigh - brat bliźniak tego powyższego zestawu, z tym, że w innym kolorze. Kolorze zabójczym, bo camelowym ;) Ja jednak się w nim kolorystycznie nie odnajduję, puszczam więc go dalej w świat :) I tu taj jakość jest naprawdę świetna... i macając go... mam wrażenie, że dotykam ekskluzywnego, naprawdę porządnego dresu :) Układa się na ciele tak samo jak czarny :) Mnie jednak... zdecydowanie w czerni lepiej. Super jest także to, że te spodnie dresowe posiadają kieszonki :) 

Opinająca czarna sukienka z bufiastymi rękawami / Black Belted Bodycon Midi Wrap Dress - Angelica - podobne sukienki mogłyście już kiedyś u mnie zobaczyć ;) To moim zdaniem najpiękniejsza z sukienek znajdujących się na stronie Femme Luxe. Bufiaste rękawy, długość za kolano, możliwość seksownego jej opuszczenia i odsłonięcia ramion... uwielbiam ten krój i zamawiam zawsze, gdy tylko pojawia się taka możliwość i obdarowuję koleżanki. Szyk i elegancja! W dodatku 95% wiskozy. Co prawda wersja z czarnym kolorze... nie jest moją ulubioną, ale przyda się na niejedne eleganckie spotkanie... także to przy kolacji, przy świecach w domu ;) 

Opinająca sukienka z bufiastymi rękawami, w kolorze khaki / Khaki Belted Bodycon Midi Dress - Angelica - siostra bliźniaczka tej sukienki powyżej :) Dla mnie osobiście... w o wiele ciekawszym kolorze, który jednak bardzo trudno oddać na zdjęciach ;) Ten krój jest naprawdę piękny, jednak i tu trzeba pamiętać, żeby zamawiać jeden - dwa rozmiary większą, żeby później nie musieć się denerwować niepotrzebnie ;) 

Ubrania Femme Luxe tym razem naprawdę bardzo pozytywnie zaskoczyły mnie swoją jakością - znaleźć można na ich stronie zarówno ubrania eleganckie jak właśnie te sukienki powyżej, sukienki gorsetowe / corset dress, spodnie dresowe i nie tylko / trousers (także z tych zestawów powyżej ;)), standardowe dżinsy / jeans  oraz mnóstwo t-shirtów, bluzek, body / bodysuits. Chciałoby się rzec... dla każdego coś dobrego ;) 

Jak widzicie... bardzo pozytywnie odnoszę się do tego zamówienia i jeśli tylko będzie taka możliwość... z pewnością zaopatrzę się w kolejne świetne dresy czy też ubrania z innych kategorii :) A Wy? Zaopatrzyłyście się już w jakieś fajne ciuszki po domu? :) 

Czytaj więcej »