Covid - zmienił sens... zdrowie najważniejsze jest.

MOJA ZMIANA

Była połowa lutego, gdy po raz kolejny przeprowadzałam się i życie swoje zmieniałam. Nowe wnętrza i wyposażenie, nowy początek wszystkiego, po raz kolejny już raz. Z nadzieją wielką, że dobry teraz nastanie czas, bo każda zmiana wnosi zawsze świeżą energię. Panowie, którzy przeprowadzkę robili, opowiadali, że teraz to w telewizji tylko o koronawirusie mówią... można po prostu z nudów umrzeć z tych to opowiadań, o wirusie dalekim w Chinach gdzieś, mordującym ludzi. Do głowy wtedy by mi nie przyszło (co innego w niej miałam ;-) , że my też znajdziemy się w tej sytuacji, która brzmiała bardzo niewiarygodnie. A jednak i u nas nastała i wszystko uległo zmianie. Większej niż moja przeprowadzka. 

ZMIANY  WSPÓLNE (z przymrużeniem oka ;))

1. Maseczki, główny atrybut (ochrony) mody, które zakrywają nie tylko twarze by chronić przed wirusami, ale jednocześnie zasłaniają zmarszczki i emocje. I zdajesz sobie sprawę, że uroda nie ma znaczenia, tylko zdrowie. A ono jest jak żona - długo cierpliwa i dobra, do czasu kiedy zaniedbywana ma dość i odchodzi ;-)

2. Dystans do siebie, to stanowczo za mało. Jeszcze dystans do ludzi jest potrzebny (w  sensie jak największej odległości). I tutaj zaczyna nam brakować relacji z ludźmi. Ale najważniejsze jest zdrowie. Wszystko inne jest kwestią chęci, siły, konsekwencji realizowania marzeń, czasem szczęścia i empatii w tym dzisiejszym szczególnym czasie.

3. Pocałunki, przytulenia namiętne, które sprawiały, że ciarki ze wzruszenia po plecach leciały - to teraz nie do przyjęcia. To bardzo silna broń biologiczna. Najważniejsze jest zdrowie. Nie srebro i złoto jest bogactwem. To wszystko można nabyć... zmysłowości nie kupisz. Tak się tworzy luka w naszym przeżywaniu życia.

4. Najważniejszym wyznacznikiem  przyjaźni i aktem  miłości jest nieodwiedzanie przyjaciół, rodziców i dziadków. Najważniejsze jest zdrowie. Tak kolejna tworzy się w życiu luka, nie do odwrócenia. Ale każdy może wymyślić swój sposób, żeby ją wypełnić, aby najbliżsi nie czuli osamotnienia, które jest dodatkową chorobą dla istnienia.

5. Pieniądze są zbyteczne, bo nic za nie nie kupisz. Żywności też nie za wiele, bo z dnia na dzień drożeje. Ale po co Ci żywność, skoro brakuje tlenu (?) Najważniejsze jest zdrowie. Z drugiej strony, to czego jednak nie wydasz na jedzenie, to wydasz na lekarza. Należy być najlepszym dla siebie lekarzem i korzystać ze swojej wiedzy i rozumu.

6. Władza też jest bezwartościowa, bo nie potrafi nic załatwić. ''Prezenty'', które przynosi mają zaledwie opakowanie... np. samolot ogromny, a w nim? Sami wiecie. Najważniejsze jest jednak zdrowie. Skoro można liczyć tylko na siebie, to zawczasu lepiej wydać pieniądze na utrzymanie swojego zdrowia. Niż potem walczyć o góry złotówek, by ono powróciło.   

7. Ludzie siedzą w swoich klatkach. Ci co potrafią, to krążą po w sieci i komunikują się wirtualnie. Ci co nie potrafią, nie mają takich możliwości - siedzą w samotności. Zastanawiają, po co oglądać im ten świat z tych zamkniętych chat (?). Najważniejsze jest zdrowie. Nie pomożemy wszystkim, ale choćbyśmy nad jedną osobą zastanowili się i życzliwością swoją obdarzyli... to już byłoby coś :-) Można być całym światem dla jednej samotnej osoby.

8. Jeśli nie chorujesz na Covid, tylko inna dolegliwość Ci doskwiera (to masz pecha ;-)), bo termin masz u specjalisty za rok. Chyba, że masz pieniądze, to jutro godzina 16-sta. Tylko po co masz je wydawać, gdy za dalszą diagnostykę dalej płacić będziesz musiał i tak dalej. Nie wyleczysz się na jednej konsultacji, więc po co te nerwy. Przecież do psychiatrów też kolejki długie. Najważniejsze jest zdrowie. To psychiczne przede wszystkim. To kręgosłup reszty całej. Dlatego dbaj o nie.

9. Dezynfekcja jest ważna. Nie można zapominać też o gardle ;-) Jego dezynfekcja uspokaja zmysły. Tylko nie należy z nią przesadzać :-) Najważniejsze jest zdrowe podejście do walki z epidemią.

10. Restauracje, kawiarnie, bary, kina, siłownie, muzea, teatry, sklepy z odzieżą, butami, torebkami, i innymi gadżetami, pływalnie, ośrodki kultury, Targi, imprezy, piwiarnie, puby, biblioteki... co to jest? Budynki. Bez ludzi gwaru, to tylko budynki... bez duszy. Bez zdrowych ludzi zostaną tylko mury.

11. Kościoły. Można wejść i pomodlić się. Każdy ma prawo wyboru. Najważniejsze jest zdrowie.

12. Stadion Narodowy. Duma i chluba Polaków. Tam rywalizować sportowcy mieli. Teraz Szpital Narodowy... zwyczajni ludzie tam walczą... nie o gola do bramki, tylko o wyjście w zdrowiu o własnych nogach z tej hali olbrzymiej... Nikt nie chce się tam znaleźć. Nikt nie walczy o wejściówki na ten salon. Pamięć o Covidzie nie minie, wystarczy będzie spojrzeć na wizytówkę Warszawy Stadion Narodowy, co szpitalem się stał. Eh, jakie to smutne.

KONSTATACJA

A świat, ziemia? Też zmieniona, bo wyludniona, wyciszona. Ten świat, natura - doskonale sobie radzi: drzewa rosną, kwiaty barwnie kwitną i pachną, deszcz pada, słońce świeci, zwierzęta cieszą się ciszą w lasach, puszczach i parkach. To życie za oknem wcale nas nie potrzebuje, samo o siebie dba, rozwija się i uwagi na nas nie zwraca. Pozieleniały na wiosnę liście na drzewach, teraz opadły z tych drzew i żadna ludzka ingerencja nie była temu potrzebna.

Takie są fakty. Najważniejsze jest zdrowie. Wszystko poza tym, to dodatek. Ważny, ale bez zdrowia wszystko sens traci. Wenecja, Paryż, Kraków, Miami, morze, góry... wszędzie inaczej jest niż wtedy, gdy Covida* jeszcze nie było. Zdrowie nie jest wszystkim, ale wszystko bez zdrowia jest niczym.

MOJE GŁĘBOKIE PRZEKONANIE  (jest optymistyczne :-))

Wiem jedno! Takie życie teraz mamy i takie kochać musimy, bo innego nie dostaniemy. Proponuję wyciskać jak najwięcej z niego, mimo wszystkich ograniczeń. Wdzięcznym być za wszystko. To wszystko po coś jest dane.

I?

Przede wszystkim zadbać o siebie. Szczęśliwa kobieta, to szczęśliwi wszyscy wokół. Nie można śmiać się ustami, bo ich nie widać, ale można mrugać oczami i ruszać uszami radośnie. Wszystko czynić, by nabrać dobrej energii i zmobilizować głowę, i ciało do uzdrowienia duszy, i całego naszego JA. Zdrowie jest najważniejsze. Wspólnymi siłami, wirusa pokonamy! Ocalimy się!

*COVID

*Covid - cichy, podstępny, powszechny - otwiera mądrym ludziom oczy. Pokazuje czym jest demokracja, bo Covid jak najbardziej demokratycznie obdziela sobą wszystkich... bez względu na urodę, stan posiadania, zasługi czy ich brak, władzy też nie oszczędza.

Może pojawił się na naszej ziemi, żebyśmy zrozumieli, przewartościowali (ci, którzy wcześniej tego nie uczynili), co naprawdę istotne w życiu jest. Zdrowie jest najważniejsze. A zdrowie i czas to najważniejsze skarby są :-) Szkoda, że ta prawda do niejednego z nas dociera tak późno. Zdrowie do końca życia się przydaje :-) Tak późno orientujemy się, że mamy je jedno ;-( Ale lepiej późno niż wcale :-))

POTRUŁAM

Potrułam tutaj trochę ;-) Potrułabym więcej jeszcze, by do Was wszystkich jak najmocniej trafiło, to że radość z istnienia każdego z Was razem i z osobna, jest większa niż smutek z powodu panującego Covida. Tą nadzieją, pewnością, przekonaniem - pokonamy go :-)

Czytaj więcej »

Kosmetyczne denko #4

Za oknem pochmurny listopad... coraz niższe temperatury, coraz dłuższe wieczory... to wszystko sprzyja temu, żeby poświęcić swojej pielęgnacji więcej czasu - rozpieścić nasze ciało, a tym samym odrobinę ukoić rozedrgany umysł ;) A jeden z nich to naprawdę hicior! Jakościowy i cenowy :) 

Zacznijmy jednak z grubej rury...

Ampułka przeciwzmarszczkowa Lanbelle

Serum EGF + FGF, czyli ampułka przeciwzmarszczkowa marki Lanbelle, którą moglibyśmy w drogerii ustawić obok takich jak La Mer i Bioeffect... ceną zdecydowanie nie zachęca. Opowiadałam Wam o niej w lipcu, ponieważ trafiła do mnie w ramach prezentu od marki. Gdy jakimś cudem znajdzie się w Waszych rękach... (może gwiazdor będzie chciał zabłyszczeć pod choinką? :)) zdecydowanie nie puszczajcie jej dalej w świat, tylko zostawcie sobie, aby móc rozpieszczać swoją twarz. Cena ampułki (20 ml) jest powalająca... obecnie to bez rabatów 430 złotych. Nie ukrywajmy... to spora kwota. Nie chcę rozstrzygać czy warto tyle wydawać na ten produkt czy nie... szczerze... ja bym tyle za żaden kosmetyk nie zapłaciła, ale... żeby być fair - muszę docenić jej działanie. To produkt koreański, którego ceny na świecie... są jeszcze wyższe.

Lanbelle oferuje nam bardzo wydajne serum, które koi skórę, poprawia jej nawilżenie i uelastycznia, koloryt zostaje wyrównany, a buzia rozświetlona - wspaniałe działanie preparatu idzie niestety w parze z bardzo demotywującą do jego zakupu ceną. Stan skóry przy jego stosowaniu naprawdę się poprawia, produkt ma super skład i nie podrażnił mojej skóry ani razu. Szkoda i żal, że ampułka się skończyła... Gdyby jeszcze kiedyś miałaby się u mnie znaleźć w ramach prezentu - ach! Brałabym i cieszyła się szaleńczo! :) 

Ocena: 5/5 za działanie! Ceny więcej nie skomentuję ;) 

Duo płyn micelarny z olejkiem rycynowym Lirene

Ten płyn micelarny po raz pierwszy odkryłam w kwietniu 2017 roku... i od tego czasu regularnie gości w mojej łazience ;) I choć pierwszy egzemplarz był po prostu upominkiem od marki, za kolejne płacę już sama bez wahania ;) Próby znalezienia lepszego płynu do demakijażu... nie powiodły się, a ja zawsze wracam do tego z podkulonym ogonem ;) 

Tak jak w 2017 roku, tak teraz nadal nie będę Wam wciskała kitu, że ten płyn uelastycznia skórę (jak można przeczytać na opakowaniu ;)). Nie uelastycznia co prawda, ale także nie wysusza skóry przy świetnej jakości demakijażu także wodoodpornych kosmetyków. Ma za to u mnie ogromny plus! Jest wydajny, często można go dostać w promocji (ja ostatnie cztery opakowania wyhaczyłam po 6 złotych za 400 ml w super pharm ;)), a normalnie kosztuje maksymalnie 20 złotych. 

Nie podrażnia moich bardzo wrażliwych oczu, radzi sobie z demakijażem cieni, mascary... bez konieczności tarcia wrażliwych oczu. Super usuwa makijaż i oczyszcza twarz, pozostawia delikatną warstwę na skórze, która szybko się wchłania. Regularnie stosowany... dzięki zawartości olejku rycynowego - poprawia kondycję rzęs :) Uwielbiam, wracam i wracać do niego regularnie będę :) 

Ocena: 5/5

Szampon Schauma Nature Moments Hair Smoothie

Lubię mieć w zanadrzu najzwyklejszy szampon, który co prawda stosuję sporadycznie... ale którego nie jest mi żal, kiedy potrzebuję raz dwa umyć włosy, na szybko pod prysznicem, a wiem, że nie będzie na mojej głowie dłużej niż pół minuty w związku z pośpiechem ;) Takim szamponem był dla mnie właśnie ten, kupiony na wyprzedaży w Biedronce za 3 złote, normalnie kosztuje ok. 6-10 złotych. Oczywiście posiada w składzie SLS. Jednak stosunkowo wysoko w składzie znajdują się również: olej ze słodkich migdałów i ekstrakty owocowe. Takie połączenie jagód acai, mleka migdałowego i owsa jest według producenta polecane włosom suchym i bardzo suchym.

Pięknie pachnie, super się pieni, dobrze myje włosy... i nie czyni spustoszenia na głowie :) Nawet bez zastosowania (w tym pędzie ;))) odżywki, włosy dawały się bez problemu rozczesać, w dodatku zapach szamponu delikatnie się na nich utrzymywał. Jak dla mnie, w tej cenie wśród zwykłych szamponów, nie będących dermokosmetykami - naprawdę super produkt, o pięknym zapachu i wegańskiej formule :) 

Ocena: 5/5

Peeling do ciała Zielony jęczmień i jarmuż Perfecta

Połączenie zielonego jęczmienia, jarmużu i drobin peelingujących według producenta ma ujędrnić ciało i zlikwidować cellulit. Oczywiście, co do tej redukcji cellulitu byłabym bardzo sceptyczna, ale nie da się ukryć, że produkt od Perfecty jest naprawdę fajnym peelingiem. Co prawda dosyć specyficznie pachnie, ale bardzo ładnie usuwa martwy naskórek i zostawia skórę delikatnie nawilżoną. Z wydajnością mogłoby być lepiej. 

Nadal topowymi peelingami dla mnie są te z Organic Shop i z Equilibry (o jednym cudeńku opowiem Wam już niebawem!), ale ten jako produkt kupiony na wyprzedaży za 5 złotych sprawdzał się naprawdę dobrze. Czy kupiłabym go w oryginalnej cenie za kilkanaście złotych? No nie. ;) 

Peeling do ciała Zielony jęczmień i jarmuż nie jest takim produktem, który trzeba mieć i jego działanie powala. Jest jednak naprawdę w porządku drogeryjnym peelingiem i na wyprzedaży na pewno jeszcze nie raz bym zakupiła ;) 

Ocena: 4/5 za działanie ;) 

            4+/5 za działanie w połączeniu z ceną wyprzedażową ;) 

Balsam do ciała Zielony jęczmień i jarmuż Perfecta

Również produkt kupiony na tej samej wyprzedaży co peeling. Balsam w połączeniu z peelingiem stanowił przyjemne, nawilżające połączenie ;) Super się wchłaniał i nie zostawiał na skórze tłustej warstwy, dzięki czemu mogłam szybko przywdziewać swoje bardziej (lub mniej ;)) seksownej piżamki :) 

Ale także tutaj jak w historii z peelingiem, jest dużo lepszych, wydajniejszych produktów ;) Balsam jakich wiele - nawilża delikatnie, ale nie wygładza jakoś spektakularnie skóry. Mam także wrażenie, że nie poradziłby sobie z bardzo wysuszonym ciałem ;) U mnie szedł w parze w peelingiem. To połączenie podnosiło jego działanie bez wątpienia :) 

Ocena: 3,5/5 za samotne działanie :)

4/5 za działanie w połączeniu z peelingiem :) 

Wykonywanie pielęgnacji ciała to dobry czas, by oderwać się od tego, co za oknem, co w oknie telewizora i laptopa. Zdrowia dla wszystkich :) 

Czytaj więcej »

5 NAJSZCZĘŚLIWSZYCH CHWIL W ŻYCIU (z przymrużeniem oka)

OGÓLNIE RZECZ BIORĄC 

Ogólnie rzecz biorąc, to ja szczęście w życiu mam. Nawet jak coś za bardzo się nie składa, to mija czas i na dobre wychodzi mi to. Bo ja zawsze, jak to powtarza moja starsza córka Kasia... zawsze spadam na cztery łapy. Mimo gorszych i wręcz złych okresów w życiu, tak się zdarzało, że zawsze przy okazji coś fajnego wynikało.

1. ROZWÓD

To nieprzyjemny jest akt. Wszystko rozpada się i inaczej mieć się ma. Nie mieszkałam już od 7 lat z moim drugim mężem i nawet zapomniałam, że taki w życiu moim był. Aż do dnia kiedy dostałam pismo od jego prawnika... że on, mój ciągle mąż o mnie jednak pamięta i rozwieść się chce. Jak zaznaczył w piśmie: z winy obojga stron. Czyli miałam w sądzie podzielić się jego chamstwem i przyznać do winy, której nie miałam. Przyznać, że też zła byłam, nietroskliwa, i że może jeszcze go zdradzałam :-)

Niedoczekanie. Chcesz rozwodu, będziesz go miał, ale tylko z Twojej wyłącznej winy. Przygotowałam się na ten dzień niezwykle dobrze. Odwaliłam jak diabli... od dwunastometrowych szpilek poprzez dopasowany spodnium i żakiet odszyty genialnie, po fryzurę z wyczesanym każdym włosem. Drapieżnie umalowane oko, karminowe usta... szłam na wojnę, którą chciałam wygrać. Nikogo nie chciałam udawać, nikogo kim nie jestem... stłamszonej, niepewnej, biednie ubranej kobiety. Chciałam być prawdziwa, choć namawiano mnie bym skromnością uwodziła sąd. Radzono bym raczej wycofana była. 

Nie byłam. Taki był mój mąż. Zgarbiony, uciekający z wzrokiem to na prawo, to na lewo, najczęściej patrzący na czubki wystających skarpet wełnianych, z letnich jak najbardziej sandałów.

Zarzutów biedaczek miał wobec mnie wiele, a ja skutecznie i pewnie mówiłam tylko prawdę. Nic więcej. Z każdą upływającą minutą w sądzie czułam się coraz szczęśliwa. I wreszcie przejrzałam na oczy, jak jestem wspaniałą dziewczyną i jakie otwierają się przede mną drzwi, bo odsuwam od siebie, na własnych warunkach wszystko co mi nie służyło, nie rozwijało, tylko w ziemię wbijało. Człowiek, który nie umiał żyć we dwoje, na sprawie rozwodowej winę chciał dzielić po połowie. O nie! Udowodniłam, tylko mówiąc prawdę, patrząc w oczy sądowi, że po mojej stronie jest racja. A odcięcie się od tego człowieka w w ten sposób, żeby miał czarno na białym napisane, że to on wyłącznie zawiódł, to dla mnie wielka radość. Dla niego nauczka, żeby nie zadzierał z kobietami mądrzejszymi od niego :-))Wyraz jego oczu, zaskoczenia, że znowu przegrał i nikt nie dał się zmylić jego słabemu, cichemu głosowi... bezcenny. 

Byłam przeszczęśliwa i jestem do dziś, z powodu tego, że mężczyzna, z którym byłam nie jest ze mną już. Nie, to chyba nie był mężczyzna;-) Tylko prawdziwy facet potrafi przyznać się do błędów, jest mądry na tyle  by wyciągnąć wnioski i silny by naprawić wyrządzone szkody. Pan R. nie miał jaj po prostu :-)) 

2. SPOJRZENIE

To spojrzenie, a raczej łypnięcie okiem widzę i wspominam do dnia dzisiejszego. To było ponad 21 lat temu. Sala porodowa. Poród rodzinny. Ale nie z mężem :-) Ten otrzymał ode mnie telefon, że otóż jestem na sali porodowej i rodzić będę. W związku z tym wziął sobie urlop w pracy i na ryneczek po pietruszkę zieloną podreptał, by zająć się czymś obojętnym. Przy mnie - bardzo przejęci byli, córka Kasia, przyszły zięć, moja współpracowniczka i lekarz w kucki siedzący pod ścianą, bo mega zmęczony po nocnej zmianie był. Ja królowałam na łóżku, dowcipy opowiadałam by lekarz na dobre nie zasnął, a reszta przestała się tak szalenie denerwować. Nagle! Wreszcie zaczęło się. - Chwilę mamuś zaczekaj - krzyknęła Kasia - pójdę tylko spalić papierosa. Bardzo śmieszne :-)) I tak, dwa i trzy i na świat najpierw wychynęła główka, a potem reszta poszła gładko. Kasia wzruszona przecięła pępowinę.

Za moment na moim brzuchu maluszek płci żeńskiej zawitał i łypnął oczkiem znacząco, przejmująco... aż ciarki mi ze wzruszenia przeszły. Czerwcowy poniedziałek, godzina 14.05 - najpiękniejsza z pięknych szczęśliwa chwila i początek tygodnia też :-)

Kasia to skwitowała krótko. "Ona to ci da kiedyś popalić, z pewnością :-)" A ja szczęśliwa byłam. Za dwa tygodnie miałam skończyć 42 lata. Taki prezent. 

3. DOTKNIĘCIE PODŁOGI

To taka szczęśliwa chwila, która jeszcze w ubiegłym wieku miała miejsce. Wyczekiwana bardzo była, by siedząc na krześle dotknąć stopami podłogi i czuć się jak dorosły człowiek, a nie dzieciak majtający w powietrzu nogami. Gdy nadeszła ta chwila, gdy mama zauważyła jaka to ja duża jestem, prawdziwa ze mnie panienka. Uśmiech od ucha do ucha i iskierki radosne w oczach. Ale za moment wiadro zimnej wody na tę główkę gorącą wylane zostało. Skoro duża, to obowiązki poważniejsze już mieć powinna (stwierdziła mama). Jako pierwsze, śmieci wynosić z rana do śmietnika. Tego z czerwonej cegły obrośniętego krzewami, gdzie koty wyskakiwały z pazurami na wierzchu. A czasem ktoś bezdomny tam posypiał i straszył swoim wyglądem zaniedbanym. Uff...  szczęście wymaga wyrzeczeń - dowiedziałam się :-)) Tak zaczyna się dorosłość :-))

4. ''KOBRA" 

Nadszedł czwartek, w telewizji "Kobra" program, spektakl kryminalny - nie dla dzieci. Teatr sensacji zaczynający się zwijającą w kłębek kobrą i kusząco mrugającą. Za mała byłam, ledwo dziesięć lat miałam i przedtem tylko przez dziurkę w drzwiach oglądałam, gdy wcześniej udało mi się z tej dziurki wyjąć klucz ;-) A tu taka okazja, rodzice wychodzili do pani Irenki i Bolesia, na karty. Szli z butelkami wina Mistella i Lacrima (podpatrzyłam). To szykował się długi wieczór ;-)) Kazali mi się grzecznie zachowywać, ewentualnie książeczkę poczytać, ale telewizora nie włączać! Pod rygorem kary dotkliwej ;-)

Oczywiście nie posłuchałam. Pamiętam do dzisiaj ten spektakl. "Głos mordercy" miał tytuł. Pamiętam aktorów w nim grających, zwłaszcza Edmunda Fettinga i jego czarująco-intrygujący głos. Byłam przeszczęśliwa, w fotelu rozłożona. Trochę nie rozumiałam, jak to można chcieć kogoś zabić, a o tym tam było...  ale wprost ze szczęścia i emocji drżałam, jak się akcja rozwinie. Drżałam tak jeszcze jak tato z mamą się wrócili i znaleźli mnie śpiącą przy grającym telewizorze. Drżałam jak tato podniósł mnie nad swoją głowę i powiedział, że jest rozczarowany moją postawą niesubordynowaną. A ja i tak szczęśliwa byłam, że udało mi się pooglądać tę zakazaną sztukę. Pamiętam, że grała w niej jeszcze Jadwiga Barańska, co to potem w "Nocach i dniach" z obawy przed staropanieństwem wyszła za mąż za Bogumiła Niechcica, co to go absolutnie nie kochała. A "Noce i dnie" wolno czytać mi było, co tam więcej nieprawości i intymności było ;-) Zupełnie tego pojąć nie umiałam, że tyle gadania o tej "Kobrze" było. Na drugi dzień w szkole, dzieciakom się chwaliłam i opowiadałam o kochanku żony,  który miał zabić jej męża... wspomnianego Fettinga. Ach, jaka szczęśliwa byłam, gdy pogwiazdorzyłam w szkole iż taki program oglądałam. Ależ mi zazdrościli. Tato przez tydzień się do mnie nie odzywał. Ale jakoś przeżyliśmy... i tato, i ja :-))

5. PRZEJAŻDŻKA TRAMWAJEM

Dzień po ślubie. 23 lipca 1976 roku, jechałam tramwajem, a na moim palcu lśniła obrączka złota. Byłam młoda, szczęśliwie zakochana już żona. Wstępowałam na nową drogę życia, na swoją własną. Założyłam swoją rodzinę i byłam szczęśliwa. Do głowy by mi nie przyszło wtedy, że ta droga tak ciekawa będzie, tyle mnie spotka, tyle dzieci na świat z mężem powołam... Nie zdawałam sobie sprawy,  że ten tramwaj pojedzie tak szybko. Dzisiaj, moje życie, to nowe zawiązane w 1976 roku i dalej parę dekad, to już historia XX wieku jest :-))) I ja, ja jestem beneficjentką tej historii.

TERAZ

Teraz jestem szczęśliwa, że założyłam tego bloga i od pięciu już lat, mogę dzielić się swoimi przemyśleniami z różnymi osobami. A dla dzieci zostawię swoistą pamiątkę mojej bytności na tej ziemi :-))

Czytaj więcej »

PRAGNIENIA - rozważania w czasie zamknięcia

PRAGNIENIE CZŁOWIEKA

Czasem pragnie się zwyczajnie tylko tego, by ktoś przy nas był.

Dla mnie ważna była młodość. Chciałabym powtarzać ją i ciągle uczestniczyć w niej. A tu inaczej. Czas goni i młodość w historię zamienia. I wszelkie chciejstwa by w młodości tkwić niezmiennie, niedorzeczne są. W młodości tak piękne jest to, że świat na oścież otwiera swe drzwi. Śmiało można aranżować życie i nie przejmować byle czym. Wolność jest zwykłą rzeczą, bo odwaga w młodości też jest bardziej naturalna. Myślałam kiedyś, gdy duma z młodości mnie rozpierała, że gdy się kogoś kocha, to w parze z nim, też schodzi z tego świata. Tak nie jest. W pewnym momencie zostaje się bez najbliższych nam osób i ze zdziwieniem stwierdza się, że słońcu te braki nie szkodzą... świeci i grzeje dalej tak samo, wiatr wieje swoim torem, ludzie po ulicach też chadzają, zajęci swoimi sprawami... Tylko my jesteśmy już nie tacy. Choć niezmiennie pragniemy, by ktoś przy nas był.

Pragnienie największe, to nie być samym, na świecie tym.

MŁODOŚĆ

Radość przynosi nam pocieranie się naszej skóry o skórę drugiego człowieka, całowanie, głaskanie, zaglądanie w oczy i *plany, plany na długie, ciekawe i szczęśliwe życie. Tak wygląda młodość :-)

I to, że wszystko przed nami jest jeszcze do wykonania, do zobaczenia, do przeżycia - to daje niesamowitą pewność siebie, a wręcz wyższość nad tymi co w ogonku już do nieba bądź piekła czekają. Młoda natura ma to do siebie, że uwierzy we wszystko oprócz tego, że też kiedyś stara będzie. Stąd w młodości tyle radości, błogości, przeświadczenia, że owszem starość istnieje, ale nie dotyczy tej właśnie rozwijającej się młodości... ona się nie podda... będzie walczyć o utrzymanie się :-)

Pragnienie największe: nie pozwolić starości zdominować się przez energię młodości. *Nie musieć planować, to wygodne jest :-))

BYŁAM W BŁĘDZIE (wyciągnęłam wnioski)

I ja myślałam, że wszystko zdarzyć mi się może, ale starość dotyczyć mnie nie będzie. Wszak wiek to tylko liczba, tłumaczyłam sobie. Mylić się każdy może i ja również pomyliłam się : obudziłam się i uda swe zobaczyłam podnosząc w górę, to jedną, to drugą nogę... potem rękę też w górę wyciągnęłam, pod koszulę włożyłam głowę... i już nie będę pisać, co tam w miejscu biustu zobaczyłam :-)) Na szczęście głowa na karku jeszcze się trzyma i mózg w tej głowie pracuje również. Otóż ten mózg mi uzmysłowił, że szkoda czasu, który dla mnie już limitowany jest, abym przejmowała się takimi bzdetami jak rozwleczone ciało :-) W końcu wszystko idzie umiejętnie przysłonić, opakować, nawet ujmująco pięknie, zatuszować jedno, podkolorować drugie ;-) Ważne by nie pozbywać się się duszy, serca i głowy. Młodość to stan umysłu, a nie pesel, ani opakowanie. Tak uważam (choć trochę czasu mi zabrało, dojście do tego przekonania ;-)) Drażni mnie podkreślanie wieku, w specyficzny sposób użalanie się nad starszymi osobami... nieznośnie litościwy lub odwrotnie, lekceważący. Podsumowywanie, że przecież w "tym wieku", to już tak jest, trzeba się pogodzić i z bólem, i z chorobami, ograniczeniami. Żadnych oczekiwań nie należy już mieć, bo to to niestosowne jest. Należy młodym miejsca ustąpić i powoli ze ścieżki schodzić. 

A marzenia, zabawa, seks? Przeznaczone są tylko dla *młodych. Otóż nie zgadzam się i nie dam zaszufladkować. Człowiek - czy to kobieta czy mężczyzna, bez względu na przeżyte dekady ma prawo do marzeń, zabawy i kochania się, jeśli tylko zdrowie mu na to pozwala. ''Trzeba dbać o naszych seniorów, nasze mamy, babcie i dziadków" - mówi z telewizora dziadunio z wielkim nosem i workami pod oczami, a na głowie z kępką siwych włosów. A mówi, to w ten sposób jakby sam miał nie więcej niż 30 wiosen, choć na oko widać, że to pomnożone przez dwa i pół. Tonem irytująco współczującym, o ludziach po 60-tce, jakby to odrzut jakiś był z jednej strony, a z drugiej jednak należy dbać i o nich wspominać, bo tak wypada... bo inaczej nie można. Żenująca hipokryzja.

Pragnienie najważniejsze: żyć po swojemu, mieć prawo wyboru bez względu na wiek.* Czuję się młoda wciąż jeszcze :-) Inaczej niż 40 lat temu, inaczej, ale wciąż młoda!

OTÓŻ 

Osoby po 60-ce i dalej jeszcze, to nie zgraja niedołężnych staruszków, bez myśli w głowie, bez odczuwania w sercu... to są ludzie z krwi i kości, tacy sami jak ci młodsi, tylko z większym czasem przebywania na planecie ziemi. W związku ze starością wprawdzie zmienia się ciało, może słabość większa i boleści mocniejsze, ale apetyt na życie się nie zmniejsza. Także chęci do spełniania swoich pragnień. Stygmatyzacja w jakiejkolwiek sprawie (również ze względu na wiek) i kogokolwiek, to jest dla mnie ograniczanie praw moich... pozbawianie wolności.

Akurat to co ma być rzekomym ułatwieniem, może stać się duszy, godności - zadławieniem. Tak, tak to odczuwam. Mam prawo jak chcę odczuwać otaczającą mnie rzeczywistość, wyrażać swoje zdanie.    Nie jestem i nigdy nie byłam niczyją własnością... tak też nie dam się wpisywać do żadnej grupy... jestem indywidualną jednostką... kobietą... mamą dla dzieci, babcią dla wnucząt... żoną dla męża... kochanką dla mężczyzny... przyjaciółką dla niektórych. Dla obcych ludzi, tych na ulicy, przystanku, w tramwaju, sklepie, restauracji, gdziekolwiek indziej, w przychodni, szpitalu, na krwi pobraniu... jestem KOBIETĄ - bez naliczania wieku, bez określania ról... kobietą i już.

Pragnienie największe: nie pozwolić się intelektualnie zamroczyć, indoktrynować, odstawić na boczny tor... najlepiej paliatywny.

GODNOŚĆ

Każdy etap życia ma swoje niepokoje. Ten mój jest już tak doświadczony, że przynajmniej na byle plewę się nie złapię. Jednocześnie ciągle, przeciągle mam poczucie humoru, w swoim opakowaniu przeterminowanym nieco ;-) W środku jestem ciągle dziewczynką uśmiechniętą, oczami strzelającą :-)), niepokorną. I godność swą mam,  która z wiekiem nie przemija. Wprost przeciwnie, coraz bardziej się rozwija. Gdy czasem ktoś, chcąco czy niechcąco upokorzyć mnie chce, bo wydaje mu się, że lepszym jest, wręcz Bogiem, bo więcej może, czy wie, czy co tam mu się kołacze w głowie, że za lepszą osobę się ma i traktuje mnie przedmiotowo... Ooooooooooooooo.... to pomylić się może. Jak to się mówi: trafiła kosa na kamień :-) 

Pragnienie największe: to nie poddać się do ostatnich życia chwil.

ZMIANY

Taki rok, też na początku młody jest i kolorami wiosny oko pieści, tak jak młode dziewczęta pieszczą swą  świeżością oczy mężczyzn... aż do momentu, kiedy przychodzi zmiana i inne młode dziewczęta wchodzą na scenę, a te poprzednie, stare już są, i pieszczą same się ;-) Ale ciągle są kobietami! Wiosna po lecie szybko przechodzi w jesień, a zimą o nowej wiośnie tęskni się już i tak młodość w starość przechodzi. Lecz zima też swoje uroki ma i piękna potrafi być. A taka prawdziwa potrafi wymrozić wszelkie robactwo ;-) i pokazać jak ważna jest :-)) 

Pragnienie największe: to przebywać wśród ludzi, z ludźmi, którzy Cię nie oceniają i nie klasyfikują.

ZALETY STAROŚCI (tak na pocieszenie ;-))

Starość ma mądrość, doświadczenie i dystans do siebie. Jej już na światłach nie zależy. Ponad gadżety najbardziej święty spokój ceni sobie. Choć nie do końca tak, bo gdy młodość ta nieopanowana, zniecierpliwiona i pełna zapału coś zmienić chce, zrewolucjonizować, to starość odkurza w sobie stare wspomnienia, i chętnie radą służy. Błędem fatalnym byłoby nie uczynić takiej pomocy, wsparcia takiego nie udzielić. 

Młodość jak starość ma swoje zdanie, swoje wyobrażenia. Jedne, i drugie szanować należy.... wspólnie można się wiele nauczyć :-)

Pragnienie największe: żyć w zgodzie z sobą.

Wreszcie nadszedł czas by żyć też w zgodzie z łacińskim przysłowiem "Festina lente" :-)))

Czytaj więcej »

Maska(rada)

MASKA (początki)

Maska jest przedmiotem noszonym na twarzy. Najstarsze pochodzą sprzed ponad 9 tysięcy lat. O maskach można zapisać całe księgi, ich różnorodność zarówno jeśli chodzi o formę jak i zastosowanie jest niesamowita. Np. w Starożytnej Grecji nie miała ona rysów konkretnej osoby, jedynie wprowadzała w atmosferę, emocję w dramatach teatralnych - używano czterech rodzajów masek, które obrazowały śmiech, płacz, gniew i strach - pozwalały także odgrywać mężczyznom kobiece role ;) Czym innym maski były w Afryce. A jeszcze czymś innym są maski karnawałowe, gdzie uwidoczniony jest na nich silny ekspresjonizm. Zwyczajowo noszone dla ochrony, rozrywki, w starożytności do obrzędów religijnych, ale też do celów praktycznych.

Kształty ich mogą być bardzo różne. Czasem przedstawiają zwierzęta, innym razem demona, albo emocje. W XVI wieku używane w teatrze dworskim, później przeniesione do commedii del'arte.

ROLA MASEK

Maski służą ochronie w wielu wykonywanych zawodach, ale też w psotach różnego rodzaju lub są używane jako ornamentyka. Podwójną rolę spełniają maski - skrywają i odsłaniają zarazem. Maska to wyraz sekretu, jak też zaproszenie do jego odkrycia. Zarówno efekt śmieszności, jak efekt strachu tak samo może być przypisywany maskom. Maski komiczne i straszne, potrafią być. 

MASKI BEZ MASEK

• Zakładamy maski, które wyglądają jak normalne ludzkie twarze, tyle, że skrywają tajemnic wiele.
• Ludzie zakładają maski, by poczuć się lepiej lub skryć tajemnice swoje.
• Udajemy, że jesteśmy twardzi, więc się uśmiechamy... tym uśmiechem swą słabość przykrywamy.
• Zmieniamy te maski ze względu na okoliczności i ludzi przy nas będących. Pod tymi maskami, dopiero wieczorem przy zmywaniu twarzy - jesteśmy sobą, jesteśmy tacy sami.
• Ukrywamy swoje prawdziwe emocje, by nie zarazić swoim smutkiem kogoś innego. 
• W różnych rozmiarach i kształtach zakładamy te maski, by poczuć się lepiej, by siebie zastąpić kimś innym. Z różnych powodów to czynimy: ze strachu, próżności, z perfidii, żeby ukryć jacy naprawdę jesteśmy, z wygodnictwa, bo tak lepiej, bardziej komfortowo jest.
• Udawanie szczęścia może być niemalże jego odczuwaniem. A ukrywanie bólu, zaklinaniem rzeczywistości, że jest inaczej. Noszenie takich masek jest bardzo trudne, ale po jakimś czasie zrastają się one z nami tak bardzo, że stają się częścią nas.
• Nie zawsze świadomie zakładamy te maski. Każdy człowiek jakąś tam maskę przynajmniej od czasu do czasu nakłada, by ukryć się pod nią. By? By nie pozwolić drugiemu człowiekowi dostrzec tego, co się, albo kto - pod nią się kryje. 

BANDYCI, TERRORYŚCI, LEKARZE i ZORRO

Każdy z nich maseczką swą twarz ochrania. Bandyci i terroryści by zostali nierozpoznani, lekarze by ochronić pacjenta i siebie. Zorro, legendarny bandyta z Meksyku, Don Diego de la Vega, stawał w obronie pokrzywdzonych. Różne motywy, które łączy jedno - MASKA. Nie chcemy pokazać jacy jesteśmy złośliwi, chamscy, ale też nie chcemy zostać odrzuceni. Przez nakładanie maski chcemy się sprzymierzyć z innymi. Nie poczuć się gorszymi. W ucieczce przed własnymi niedoskonałościami, przed samym sobą, przed kompleksami - zakładamy maski, odgrywamy wyuczone role. Hipokryci, obłudnicy i oszuści tak samo je przywdziewają. Wiele tych masek, maseczek w życiu każdego z nas. Jedne sami nakładamy. Inne oglądamy i tak życie zakręca koło.

XXI WIEK i inne jednoczą nas maski

Ogólnoświatowa maska ((rada) - byśmy wszyscy je nosili). Pandemia ogarnęła cały świat. Covid - 19 wiedzie prym. Żeby odwrócił się, zawrócił, żeby zniknął, trzeba się bronić. Tą obroną jest noszenie masek by nie zarazić się wyjątkowo zgubnym wirusem. Te maseczki to ucieczka i obrona przed koronawirusem, który "króluje" dziś wszędzie.

Życie to zagadnienie bardzo serio i dlatego należy je traktować bardzo odpowiedzialnie. Musimy nauczyć się obcować z dodatkową maseczką - chroniącą nasze bycie, bądź niebycie na świecie tym. 

Choć poglądy na ten temat mogą być różne...

ZOSTAJĄ  OCZY

Wkurzają mnie te maski (ale trudno), bo oddychanie utrudniają i spojrzenie zamulają. Okulary zaparowane, w gardle ścisk, mimika twarzy zniewolona. Już żadnej innej maski nie trzeba nakładać, bo ta co chroni od wirusa skutecznie wszystko zasłania. Nie widać emocji, uśmiechu, radości - zostają tylko oczy, którymi można znaki dawać. A one nie kłamią, w nich wszystko odczytasz, nawet jeśli okulary zaparowane, a Ty ledwo oddychasz. To one teraz przejmują wszystkie funkcje dotyczące emocji człowieka. One potrafią powiedzieć więcej niż usta. Na nie, nie da się założyć maski. I dzikość, namiętność, złość, miłość, wstyd, zatroskanie, to wszystko teraz przeszło wyłącznie na oczy. Grymas niezadowolenia, radości banan, rozbawienia otwarte usta, szczerzące się zęby w otwartej buzi z okazji zdziwienia - tego wszystkiego nie ma. Zasłonięte i już. W obronie, żeby było lepiej. Zostały oczy i to one muszą teraz robić za dwoje. To w nich wszystkie uczucia... piękno i zło... radość i smutek... prośba i żądanie... błysk szczęścia i mgła rezygnacji... nadzieja i samotność. Teraz w oczach musimy nauczyć się czytać i oczami wypowiadać swoje pragnienia. Bo słowa wypowiadane zza maseczki, bez pokazania całej mimiki  twarzy, to o wiele za mało by przekazać swe myśli.

Teraz oczy jak nigdy, nie mogą nas zawieść. Gdy nos zakryty nie może odczuwać zapachu, gdy usta przysłonięte i mają utrudnioną swobodę wypowiedzi, to oczy muszą być naszych uczuć wyrazicielem. 

JESZCZE USZY 

Mamy je i słuchać nimi z otwartą głową, powinniśmy. Te uszy potrzebne są, byśmy słuchali jak zachowywać się mamy. Jak pomóc sobie i innym. Choć czasami jak słyszę coś tu i tam, to żałuję, że nie mogę ich zamknąć jak to robię z oczami ;-)

MOJE MARZENIA

Marzę o tym by wróciły czasy, gdy maskarady to były zabawy. Uczestnicy w maskach i przebraniach radowali się, triumfowali. By wielki bal przebierańców z własnej tylko woli na świecie miejsce miał. A ta maskarada, która obecnie trwa jak najszybciej skończyła się. Żebyśmy mogli spojrzeć otwarcie w swoje twarze całkowicie odsłonięte... szczere... pozbawione także tych mentalnych masek... niezafałszowanych niczym. Marzę by z oczu zniknął smutek, głosy o cierpieniu z uszu, z głowy otępienie od tej ogólnoświatowej maskarady, a z ciała ból spowodowany tym wszystkim co wokół i w nim.

Pandemia pokazała nam jak trudno jest żyć z dystansem do ludzi nie tracąc relacji z nimi. Jak zakrywając twarz można można otworzyć się na drugiego człowieka. Jak lepiej widzieć i słyszeć, jak wyciągać wnioski... korzystać z nich... by maseczka wróciła do swojej roli w wybranych sytuacjach życiowych, a nie w codzienności od rana do nocy i na każdym centymetrze ziemi. Tylko w domu, w swoich przysłowiowych czterech kątach, przed lustrem swoim możemy być bez maseczki.

Spoglądam w lustro, uśmiecham się do siebie, zakładam maseczkę i idę oglądać świat. Gdzie teraz wszyscy tacy sami, wszyscy w maseczkach są, czasem nawet widzę w nich małe dzieci.

KONSTATACJA  OPTYMISTYCZNA  

Wszystko przemija, wszystko gdzieś swój koniec ma. Była grypa hiszpanka i azjatycka (w 1957 roku, gdy Stara Kobieta przychodziła na świat), grypa azjatycka, i grypa A/H1N1, i AIDS i wreszcie wirus SARS - CoV. Z zabójczą skutecznością rozwijały się też dżuma, cholera, ospa -  w XIV wiecznej Europie. Minęły te czasy. Choć ludzie też razem z nimi. Zawsze jednak trzeba mieć nadzieję!!! I nasz współczesny koronawirus minie. Musimy uzbroić się w cierpliwość. Nie przestawać uśmiechać się na przekór wszystkiemu i pomimo wszystkiemu.

Wiem, że trudna jest teraz ta wiara i cierpliwość. Nie jestem odklejona od rzeczywistości. Wiem też, wiem na pewno, że teraz, właśnie teraz nie tylko ja mam ciężko i muszę chwalić to co mam. Innego życia nie dostanę, więc mimo wszelkich utrudnień pcham ten wózek, dalej pcham... Nie pcham do mety, nie bardzo znaleźć się na niej chcę... pcham do przodu robiąc swoje. Tak jak gdyby nic się nie stało, zakładam przed spaniem maseczkę liftingującą na twarz ;-) By jak nagle się to stanie, że odsłonimy swoje twarze, nie zdziwić niemile się :-)))

Czytaj więcej »

Smakowite kruche ciasteczka :) na gorzki teraz czas

Już niebawem nadejdzie czas wypieku pierniczków... jednak jako, że nie jestem fanką pierniczków - zresztą jak wszyscy w mojej rodzinie, w chwili, gdy pragnę sięgnąć po coś słodkiego, a zarazem kruchego... majstruję w kuchni kruche, maślane ciasteczka ;) Dzisiaj zdradzę Wam swój sekretny przepis ;) 

Składniki: 

• 250 gramów mąki
• 125 gramów zimnego masła
• 100 gramów cukru pudru (jeśli nie macie tyle cukru pudru... zwykły - choć najlepiej trzcinowy też da radę ;) Po prostu masa nie będzie tak jednolita ;)) 
• 1 torebka cukru waniliowego (u mnie najczęściej 18 gramów) 
• 1 jajko

Wykonanie:

Banalne ;) Najlepiej przesiać mąkę do miski (choć bez przesiania też da radę ;)), dodać masło (najlepiej pokrojone na mniejsze kawałki), jajko, cukier puder i cukier waniliowy ;) I wyrabiamy... jedynie do połączenia składników ;) Tak przygotowane ciasto formujemy w bardziej lub mniej zgrabną kulę, owijamy folią spożywczą (reklamówka też da radę ;)), wkładamy do lodówki na 60 minut - jeśli nie mamy tyle czasu - korzystamy z zamrażalnika (tu Wam od razu sprzedam patent, że ciasto można mrozić do późniejszego wykorzystania :)) ;) Po tym czasie rozwałkujemy ciasto na ok. 3-4 cm... i wycinamy ciasteczka ;) 

Nagrzewamy piekarnik do 190 stopni, wykładamy formę papierem do pieczenia, układamy ciasteczka i wkładamy do piekarnika na 13-15 minut - musimy kontrolować ich stopień wypieczenia :) Nie zostawiamy ich bez opieki ;) 

Gdy stopień zarumienienia jest już dla nas odpowiedni... wyjmujemy ciasteczka - u mnie lądują na raszkach. szykujemy kolejną porcję do wypieku ;) W czasie pieczenia pierwszej partii najlepiej jest pozostałe ciasto schować spowrotem do lodówki :) 

Czekamy aż ostygną i wcinamy... ;) Tak upieczone możemy przechowywać w metalowej puszcze nawet kilka dni. Pogłoski głoszą, że wytrzymują nawet 7 dni..., ale u mnie nie ma nawet okruchów, najpóźniej czwartego dnia ;) 

SMACZNEGO... 

taki mamy okres w naszym życiu, że jeszcze mocniej niż kiedyś należy cieszyć się drobiazgami. Pracą przy wypieku, podaniem najbliższym, samej zjedzeniem słodkości przy herbatce, czy kawce. Tak mało i tak wiele by choć przez moment odkleić się od rzeczywistości tej smutnej - tak niewielkim kosztem :-)

Czytaj więcej »

Pięć moich największych bzików* :-) ... czasem w pakietach ;-)

OTO  JA...  Stara Kobieta  

Od dnia moich narodzin minęło właśnie 23 122 dni. Z tymi narodzinami zaczęło się życie pełne zdarzeń i bardzo ciekawe. Jeden dzień jak książka gotowa do wydania. Więc ile tych książek już byłoby, gdyby ktoś zechciał opisywać te dni. A w każdym dniu, tygodniu, sekundzie, minucie wydarzało się życie, które doświadczało. Czasem radośnie, krystaliczną moją postać innym pokazywało, a czasem to chwile, o których zapomnieć by się wolało... :P Tak czy owak, ten stosik kartek z kalendarza, takiego wydzieranego, co kiedyś w każdym domu wisiał na ścianie... to stosik całkiem pokaźny i to on mnie ukształtował.

A tym samym, z wiekiem uwidocznił moje bziki. Większe, ważniejsze i najbardziej bzdurne. Ale moje! Wykształcone, przerobione przez lata. Jestem do nich przywiązana, bo powodują, że czuję się wolna. Obserwuję ludzi, bo lubię to robić i stwierdzam, że każdy, każdy bzika jakiegoś ma. I nie ma w tym absolutnie nic złego. 

PAKIET PIERWSZY (bardzo poważny) (1)

Wolność, tolerancja, godność. Jestem jak głodna lwica wypuszczona z klatki, gdy ktoś chce mnie ograniczyć, wywyższa się i pragnie przydepnąć. To długi i niezwykle skomplikowany temat o relacjach jakie panują między ludźmi, gdy jedni drugim gotują los, którego sami nie chcieliby doświadczyć. Bzik* to nie jest najlepsze słowo, dla określenia tych odczuć, ale u mnie to poszło tak daleko, że nie potrafię się od tego odciąć, zapomnieć, przejść obok. Z determinacją trzymam się życia i biada temu, kto chce zabrać, ująć nieco z jego blasku. Ten blask życia też jest moim bzikiem, który olśniewa mnie każdego dnia. 

KSIĄŻKA PAPIEROWA (2)

Książka z szeleszczącymi kartkami, w oprawie cieszącej oko. Nie gdzieś w piwnicznej izbie schowana, na strychu, zakurzona, tylko zawsze w zasięgu ręki. Do czytania, przeglądania, oglądania, dotykania, wąchania, przytulania, wiedzy i radości czerpania. Większego hopla (ze znanych mi osób) na punkcie książek ma tylko moja najmłodsza córka. Jej cały wielki salon w mieszkaniu to regały od podłogi do sufitu. Tak też jest w innych pokojach. Ale te książki, to nie element wystroju. Ona dokładnie pamięta, gdzie, która leży... jaki autor, tytuł i o co w tym wszystkim chodzi (a tych książek ma z osiem tysięcy... i to żadna ściema). Zamiłowanie do czytania wyniosłam z rodzinnego domu. Czytałam wszędzie i wszystko, od najmłodszych lat, gdy dostęp do książki nie był taki łatwy. W bibliotece spędzałam czasu ile się dało. To było istne szaleństwo i tak zostało. Z przerwą (ale też nie do końca) wywołaną pracą wymagającą 24 godzinnego rytmu bez mała i dzieci gromadką. Ale zawsze przewijała się książka. Przygody Tomka Sawyera, Ania z Zielonego Wzgórza, Serce de Amicisa i dalej i poważniej, aż do Tokarczuk dzisiejszej.

PUNKTUALNOŚĆ (3)

Punktualność jak to się mówi, wyssałam z mlekiem matki. A raczej taty ;-))), który żył z zegarkiem w ręku i wszystko miał zaplanowane. Niczego nie robił przed ustalonym czasem, a poza tym czasem bardzo się wściekał i mówił: "nigdy tak nie rób, czas to najważniejsza waluta. Nie ma nic tak cennego. Dlatego ceń swój czas i kogoś innego." Pamiętam, że kiedyś tato był umówiony na godzinę 14-stą ze swoim przyjacielem (skądinąd znanym wówczas bokserem ;-)) Szłam tam razem z tatą (malusia byłam :-)), bo przyjaciel miał synka w tym samym wieku i wiadomo, dzieciaczki bawić się miały, panowie prawić o ważnych sprawach. Mieszkali niedaleko od naszego domu, ale wyszliśmy za szybko. Brakowało jakieś 10 minut. Zimą to było. Mróz okropny. Pamiętam jak przestępowałam z nóżki na nóżkę. A tato twardo: "musimy zaczekać, jeszcze nie ma czternastej. Trzeba być punktualnym!" Nogi miałam już tak przemarznięte, że w momencie wchodzenia na schody, nie chciały wcale przebierać. I wtedy tato wziął mnie na ręce i gnał po tych schodach na trzecie piętro, bo inaczej by się spóźnił minutę albo dwie :-) A przecież nie wypada się spóźniać :-) I tak mi zostało. Taka jestem i wymagam od innych ;-) Nie raz czekam przed drzwiami osoby, z którą jestem umówiona do ustalonej godziny. Ludzie, którzy mnie znają, nie odważają się spóźnić bez uzasadnionego powodu. (a standardowe korki w mieście o 16-ej, to nie jest dla mnie usprawiedliwienie ;-))

ORTOGRAFIA, KALIGRAFIA I BŁĘDY JĘZYKOWE (4)

- Obłędu wręcz dostaję, mdłości i niebezpiecznie pręży mi się język w niemiłosiernie ostrej ripoście, gdy słyszę, że ktoś mi coś mówi o  f i e r a n a ch, chce w ł a n c z a ć światło, końcówki ą zamienia na om, zamiast proszę usiąść mówi n i e c h  u s i ą d z i e zwracając się do mnie (tutaj jeszcze brak kultury). Jeszcze jak s z ł e m mówi do mnie facet, to od razu mu mówię, żeby do mnie już lepiej nie przychodził ;-) Z g n i t e jabłko jest o wiele gorsze dla mnie niż zgniłe, bo razi mi moje ucho tak samo jak to, że dziś jest 14 październik...  nie! czternastego października i właśnie wkładam sweter, nie s w e t r. Wziąć należy sprawy w swoje ręce, bo w z i ą ś ć, to jest niepoprawne zupełnie. Jeszcze jak ktoś chce s p a d a ć  w  d ó ł, to zastanawiam się jak można spadać w górę ;-) I oczywiście w cudzysłowie, nie w  c u d z y s ł o w i u  redaktorzy z ważkich ponoć programów.

"Na pewno" "naprawdę" pisze się tak jak ja ;-)  pierwsze osobno, drugie razem, sprzed i z powrotem - tak, a ból z kreską cierpiącą nad o, a nie żadne tam rozwarte w trwodze u, a morze i może brzmi tak samo, ale naprawdę co innego określa. Szumiące falami morze, to nie to samo, co: może byś mi wytłumaczyła na najbliższym spotkaniu, jak to jest, z tym ukochaniem przez ciebie morzem? Pamiętam, że mój młodszy syn kiedyś zapytał, czy żaba przestanie być żabą, jak się ją napiszę przez  rz? Oooo. To pytanie, to było wtedy dla mnie wyzwanie ;-) Odpowiedź była prosta: kochanie, żabie takiej czy owakiej niczego nie ubędzie, ale ta napisana przez ciebie przez "rz" na pewno wyrządzi ci szkodę, w postaci dwói w dzienniczku ;-) przez u kreskowane ;-)  Słyszę też d o k t u r ? O rany. Doktor. D e r e k t o r ? Dyrektor. Kontrola jest niezwykle istotna, jak się wysławiamy, jak piszemy. Nie  k o n t r o l ;-) 

Oczywiście każdemu wszystko przydarzyć się może. Ważne, żebyśmy uporczywi nie byli w powielaniu pewnych błędów. Tolerancja też powinna w każdym zakresie być wyważona ;-) 

 - Do tego wszystkiego, jeszcze bardzo, bardzo zwracam uwagę na charakter pisma. "Stara Kobieta i Stara Szkoła", gdzie kaligrafii piórem ze stalówką maczaną w atramencie uczono, a ten atrament z kałamarza i wszystko plamiło ręce. Równo, pod odpowiednim kątem stawiane literki, a każda to swoiste dzieło sztuki... te zawijasy, te pląsy cieniowane, tu pogrubione, wydłużone lub skrócone :-) Proporcjonalne literki, dobrane łączenia... to wielka sztuka.  Charakter pisma podobny do pisma mojego taty, męża i teścia. Ciekawe to :-) Te roczniki tak miały i w moim życiu się zgrały ;-)) I nie będę skromna. Wiele razy słyszałam: ależ ma pani piękny charakter pisma, i to: teraz to się tak często nie zdarza. Wiadomo. Teraz nie piszemy. Teraz klikamy. A ja sobie lubię popisać i mam nawet pióro ze stalówkami i atramenty w różnych kolorach. A to pióro końcówkę z gęsi prawdziwej ma, takiej latającej czasem w nieba chmurze. I jeszcze pióra wieczne, mała kolekcja. Jedno z nich z grawerunkiem "Szczęśliwe pióro Starej Kobiety" Och, jak ja lubię pisać, podpisać się i popisywać też ;-)

ELEGANCJA (plus dobre maniery) (5)

Elegancja z perfekcyjnym, nadto aż przesadnym dopasowywaniem koloru rąbka torebki do butów jak się nie da do całej torebki ;-) W tym samym kolorze przy tej torebce przywieszka i okulary kształtem i kolorem pasujące. A niech tam :-) Jeszcze do tego pasek w odpowiednio dobranym do kwiatów na szaliku wzorze. A jeśli kapelusz, to też z czymś powiązany i bluzka musi z tkaniną z dotyku, blasku i barwy przypasować. Każdy detal się liczy :-) A jeśli szarość połączyć z beżem? To tylko jeden jaskrawy dodatek w postaci szala, ale też będący znakiem tego, że jest nieprzypadkowy. A kolczyki? A jakże. Ze złotem i kolorem tym samym, co w okuciu przy butach. Nie tak, że jedna klamerka jest srebrna przy butku, a wisior złoty zwisający na brzuszku. Jeśli paski granatowe w tunice, to czarne spodnie zdarzyć się mogą ;-) jeśli jeszcze jeden element czarny i drugi granatowy przypasuję. Można to przeciąć agresywnym kontrastem w postaci czerwonej torebki, ale też kolczyk w uchu powinien być czerwony. A odcieni czerwieni bez liku mamy. I to jest takie cudowne :-) 

Taka to układanka ;-)) Tak mam też jeśli chodzi o wnętrza, w których mieszkam. Nic nie jest niezamierzone. Wszystko musi się (dla mnie) w obraz układać, który cieszy moje oko. Mój bzik na tym tle jest tak wielki, że gdy stojąc przy windzie (tam światło jest inne) zorientuję się, że odcień kapelusza barwy brązowej jest cieplejszy niż paska przy spodniach, nie daj boże jeszcze apaszki czy szala... to wracam i zmienia to zaraz ;-) Aaa... Jeszcze sznurówki w butach, jeśli nie całe buty, muszą do czegoś pasować. Czarne buty, sznurówki żółte i żółta torebka z czarnym pomponem, tak tworzy się całość :-)) ... klimat ;-) 

Może stwierdzicie, że jestem wariatka, do tego stara babka... żeby nie powiedzieć baba. Że z jednej strony, to opowiada, że tam ją boli, tu ledwo dycha, a tu chce jej się dobierać kożuch do kwiatka ;-)) I co, i po co to stare ciało tak przyodziewać i gdzie tu luz? Taka jestem. Wolna, niezależna i kto mi zabroni mieć wyrafinowany luz ;-) On dodaje mi pewności siebie. Życie, zwłaszcza teraz, to ciągła walka. Jesteśmy jak na wojnie. Na wojnę trzeba iść przygotowaną, z wyprostowanymi plecami, podniesioną przyłbicą (choć może niekoniecznie w tej obecnej wojnie ;)) i najlepiej w dobranym do konia kolorze ;-))) Do tego odpowiedni zapach (kolejny bzik) i ruszać dalej można :-)

UWAGA! 

Od bzika jest krótka do droga do miłości, ale też do nienawiści. Od fascynacji pięknem do próżności bliskiej płytkości w postrzeganiu rzeczywistości.

PUENTA

Puenta jest taka, że kurczowo, uporczywie trzymam się życia z jednej strony, a z drugiej - nie znoszę bylejakości.  Lepiej spadać z wysokiego konia jeśli już ;-) Lepiej nic nie robić, niż robić na od....l, że tak to nieparlamentarnie ujmę. Nic jednak nie jest czarno-białe i próbować należy, ale z przekonaniem, że da się z siebie wszystko i będzie dobrze. A nie, że może się udać ;-) Skoro czerpiemy z czegoś przyjemność, a jeszcze potrafimy się tym podzielić, to jest to widocznie BZIK, który ważny jest. Nie należy go lekceważyć, wyśmiewać, bo zawsze z niego może wyjść coś dobrego.

PONADTO, DODATKOWO...

I tak więcej napisałam niż miałam zamiar i się spodziewałam... miało być pięć, a ja niestety mam więcej bzików: gotowanie, kwiaty, zapachy, morze, kultura w każdym celu, historia i, i, i , i... jestem ogromnie, pozytywnie zbzikowana w każdym calu. A jeśli chodzi jeszcze o moje najbliższe mojemu sercu osoby, to już w ogóle szkoda gadać ;-) 

Czytaj więcej »